Αντεπανάσταση και μύθοι περί ξένων σχεδιασμών

Sameh Naguib* | μετάφραση Πάνος Πέτρου | 04.09.2013

Οι αντεπαναστάσεις και τα στρατιωτικά πραξικοπήματα πάντοτε έπαιζαν το χαρτί της «ξένης συνωμοσίας» για να δημιουργήσουν δυσπιστία και να στιγματίσουν οποιονδήποτε τους εναντιώνεται ως προδότη. Η ξένη απειλή δημιουργεί μια κατάσταση εθνικής υστερίας που το καθεστώς εκμεταλλεύεται για να καλύψει τα εγκλήματά του και να δικαιολογήσει την καταστολή.

Δεν είναι τυ­χαίο ότι οι φωνές των αν­θρώ­πων της επο­χής Μου­μπά­ρακ, μέσα κι έξω από την κυ­βέρ­νη­ση –οι οποί­ες σε αυτήν την φάση δεί­χνουν στο σύ­νο­λό τους να παίρ­νουν εντο­λές κα­τευ­θεί­αν από τις υπη­ρε­σί­ες ασφα­λεί­ας- ρη­το­ρεύ­ουν μέ­ρα-νύ­χτα για την «τρο­μο­κρα­τία της Αδελ­φό­τη­τας» και την Αμε­ρι­κα­νι­κή/Σιω­νι­στι­κή υπο­στή­ρι­ξή της. Συ­νε­πώς, κάθε δή­λω­ση από ΗΠΑ/ΕΕ όσον αφορά το πρα­ξι­κό­πη­μα ή τις σφα­γές που ακο­λού­θη­σαν θε­ω­ρεί­ται ανα­πό­σπα­στο μέρος αυτού του σα­τα­νι­κού σχε­δί­ου να πα­λι­νορ­θω­θεί η Αδελ­φό­τη­τα και να επι­τε­θεί στην Αί­γυ­πτο και την ασφά­λειά της. 
Αυτοί που ενα­ντιώ­νο­νται στην στρα­τιω­τι­κή εξου­σία δεν κα­τη­γο­ρού­νται μόνο ότι υπο­στη­ρί­ζουν τους «τρο­μο­κρά­τες Αδελ­φούς» και την Αδελ­φό­τη­τα. Θε­ω­ρού­νται προ­δό­τες που στη­ρί­ξουν το ξένο σχέ­διο να γο­να­τί­σουν την Αί­γυ­πτο. Όλοι όσοι δια­δη­λώ­νουν για τη δη­μο­κρα­τία, όλοι όσοι αμ­φι­σβη­τούν την πο­λι­τι­κή του στρα­τού και όλοι όσοι συμ­με­τέ­χουν σε απερ­γί­ες και κα­τα­λή­ψεις θε­ω­ρού­νται εχθροί και πρά­κτο­ρες του Σιω­νι­στι­κού-Αμε­ρι­κά­νι­κου σχε­δί­ου. Όλοι όσοι ασκούν κρι­τι­κή στον Σίσι ή θε­ω­ρούν τα πρό­σφα­τα γε­γο­νό­τα στην Αί­γυ­πτο ένα αντε­πα­να­στα­τι­κό, αι­μα­τη­ρό πρα­ξι­κό­πη­μα που στο­χεύ­ει να πα­λι­νορ­θώ­σει την Αί­γυ­πτο του Μου­μπά­ρακ δεν είναι μόνο «τρο­μο­κρά­τες της Αδελ­φό­τη­τας» αλλά πρέ­πει να κα­τα­δι­κα­στούν για εσχά­τη προ­δο­σία.
Από τον Μου­μπά­ρακ στον Σίσι

Ας πάμε λίγο πίσω για να ανα­λύ­σου­με την κα­τά­στα­ση. Η Αί­γυ­πτος του Μου­μπά­ρακ –ενά­ντια στην οποία εξε­γέρ­θη­καν οι Αι­γύ­πτιοι το 2011- στη­ρι­ζό­ταν σε τρεις κε­ντρι­κές, αλ­λη­λο­συν­δε­ό­με­νες στρα­τη­γι­κές:
Η πρώτη ήταν μια πο­λι­τι­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού που φτω­χο­ποί­η­σε την πλειο­ψη­φία των Αι­γυ­πτί­ων προς όφε­λος μιας χού­φτας επι­χει­ρη­μα­τιών, πο­λυ­ε­θνι­κών και των επι­κε­φα­λής των κρα­τι­κών θε­σμών, με το στρα­τό και την ασφά­λεια στην πρώτη γραμ­μή.
Η δεύ­τε­ρη ήταν μια τυ­ραν­νι­κή δι­κτα­το­ρία που επέ­τρε­πε την εφαρ­μο­γή της πρώ­της στρα­τη­γι­κής.
Η τρίτη ήταν μια συμ­μα­χία των στρα­τιω­τι­κών, κα­τα­σταλ­τι­κών και πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων με τον Αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό. Αυτή προ­στά­τευε τα συμ­φέ­ρο­ντα των ΗΠΑ και των βα­σι­κών τους εταί­ρων –το Σιω­νι­στι­κό κρά­τος και τα πλού­σια, πε­τρε­λαϊ­κά κράτη του Κόλ­που, ιδιαί­τε­ρα το βα­σί­λειο της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας.
Σε όλη τη διάρ­κεια της 30ε­τούς εξου­σί­ας του Μου­μπά­ρακ, η Αί­γυ­πτος δια­τή­ρη­σε το ρόλο της ως κε­ντρι­κός πε­ρι­φε­ρεια­κός σύμ­μα­χος των ΗΠΑ και του Ισ­ρα­ήλ. Βο­ή­θη­σε να πνι­γεί η Πα­λαι­στι­νια­κή επα­νά­στα­ση. Συ­νέ­βαλ­λε στον πό­λε­μο της Αμε­ρι­κής στο Ιράκ και πα­ρεί­χε όλες τις δυ­να­τές υπη­ρε­σί­ες στον Αμε­ρι­κα­νι­κό/Ισ­ραη­λι­νό ιμπε­ρια­λι­σμό.
Η εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή του Μου­μπά­ρακ ήταν στο ίδιο πνεύ­μα με και κα­θο­δη­γού­νταν από τον στρα­τό, ο οποί­ος ήταν εξο­πλι­σμέ­νος, εκ­παι­δευ­μέ­νος, χρη­μα­το­δο­τού­με­νος και εγ­γε­νώς δε­μέ­νος με τον αμε­ρι­κα­νι­κό στρα­τό. Το ίδιο ισχύ­ει για τις υπη­ρε­σί­ες ασφα­λεί­ας που έπαι­ξαν ένα ση­μα­ντι­κό ρόλο στον Αμε­ρι­κα­νι­κό πό­λε­μο ενά­ντια στην τρο­μο­κρα­τία και βο­ή­θη­σαν να προ­στα­τευ­τούν τα πε­ρι­φε­ρεια­κά συμ­φέ­ρο­ντα των ΗΠΑ.
Αυτοί οι άξο­νες είναι η ουσία του κρά­τους ενά­ντια στο οποίο ξε­ση­κώ­θη­καν οι Αι­γύ­πτιοι το Γε­νά­ρη του 2011. Η αμε­ρι­κα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση στή­ρι­ξε τον Μου­μπά­ρακ μέχρι τέ­λους, έως ότου και η ίδια και το αι­γυ­πτια­κό στρα­τιω­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο συ­νει­δη­το­ποί­η­σαν ότι ο μόνος τρό­πος για να σωθεί το κα­θε­στώς ήταν να θυ­σιά­σουν τον Μου­μπά­ρακ και με­ρι­κές άλλες ηγε­τι­κές προ­σω­πι­κό­τη­τες. Τότε επε­νέ­βη το Ανώ­τα­το Συμ­βού­λιο των Ενό­πλων Δυ­νά­με­ων (SCAF) για να προ­στα­τεύ­σει τις ίδιες αρχές που εκ­προ­σω­πού­σε ο Μου­μπά­ρακ. Η ίδια τυ­ραν­νία – ο ίδιος κα­πι­τα­λι­σμός – η ίδια στρα­τη­γι­κή συμ­μα­χία με την Ουά­σινγ­κτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ. Αλλά η επα­νά­στα­ση είχε προ­κα­λέ­σει βαθιά ρήγ­μα­τα στο κα­θε­στώς και ο στρα­τός χρεια­ζό­ταν έναν συ­νε­ταί­ρο που θα μπο­ρού­σε να ελέγ­ξει και να στα­μα­τή­σει την συ­νε­χι­ζό­με­νη επα­νά­στα­ση. Αυτός ήταν ο ρόλος για τον οποίο επε­λέ­γη η Μου­σουλ­μα­νι­κή Αδελ­φό­τη­τα –η με­γα­λύ­τε­ρη πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση, που απο­λάμ­βα­νε την με­γα­λύ­τε­ρη επιρ­ροή μέσα στις μάζες.
Η Αδελ­φό­τη­τα, ο στρα­τός και οι ΗΠΑ
Δεν χρειά­ζε­ται καν να εξη­γή­σου­με ότι η ευ­ρω­παϊ­κή και η αμε­ρι­κα­νι­κή ενα­ντί­ω­ση στο πρα­ξι­κό­πη­μα δεν είχε καμία σχέση με τον αν­θρω­πι­σμό ή τη δη­μο­κρα­τία. Αυτές οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις λει­τουρ­γούν μόνο με βάση τα συμ­φέ­ρο­ντά τους. Ούτε η κα­τα­δί­κη του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος ση­μαί­νει ότι επέ­λε­ξαν την Αδελ­φό­τη­τα ενά­ντια στους ιστο­ρι­κούς τους συμ­μά­χους, συ­γκε­κρι­μέ­να το στρα­τό και τις μυ­στι­κές υπη­ρε­σί­ες.
Λοι­πόν ποια είναι η ιμπε­ρια­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή των ΗΠΑ και των Ευ­ρω­παί­ων συμ­μά­χων τους στην πε­ριο­χή μας και συ­γκε­κρι­μέ­να όσον αφορά την Αί­γυ­πτο;
Αυτή η στρα­τη­γι­κή μπο­ρεί να «σπά­σει» σε δύο κε­ντρι­κά στοι­χεία. Το πρώτο, φυ­σι­κά, είναι ο πο­λι­τι­κός και στρα­τιω­τι­κός έλεγ­χος των ΗΠΑ πάνω στα πλού­σια, πε­τρε­λαϊ­κά αρα­βι­κά έθνη και ει­δι­κά την Σα­ου­δι­κή Αρα­βία. Το δεύ­τε­ρο είναι η ασφά­λεια του Σιω­νι­στι­κού κρά­τους, το οποίο λει­τουρ­γεί ως ο κε­ντρι­κός στρα­τιω­τι­κός σύμ­μα­χος του αμε­ρι­κα­νι­κού ελέγ­χου στην πε­ριο­χή.
Η ση­μα­σία του πε­τρε­λαί­ου της πε­ριο­χής για τις ΗΠΑ έχει αυ­ξη­θεί κατά τις 3 τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες για αρ­κε­τούς λό­γους. Πρώ­τον, το πε­τρέ­λαιο της πε­ριο­χής πα­ρα­μέ­νει μια βα­σι­κή ενερ­γεια­κή πηγή για πολλά με­γά­λα κα­πι­τα­λι­στι­κά κράτη, συ­γκε­κρι­μέ­να την Κίνα, την Ια­πω­νία και την ΕΕ. Ο αμε­ρι­κα­νι­κός έλεγ­χος πάνω σε αυτό το πο­λύ­τι­μο τρό­παιο είναι κε­ντρι­κής ση­μα­σί­ας για να δια­τη­ρή­σει η Ουά­σινγ­κτον την θέση της στην κο­ρυ­φή της κα­πι­τα­λι­στι­κής πυ­ρα­μί­δας, απέ­να­ντι στην τα­χεία άνοδο άλλων κα­πι­τα­λι­στι­κών «ατμο­μη­χα­νών» όπως η Κίνα. Δεύ­τε­ρον, και ιδιαί­τε­ρα πιο πρό­σφα­τα, τα σεϊ­χά­τα των Σα­ούντ και του Κόλ­που έχουν γίνει κε­ντρι­κά χρη­μα­το­πι­στω­τι­κά κέ­ντρα στο πα­γκό­σμιο κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα. Αυτός ο ρόλος τους έγινε ζω­τι­κός ως απο­τέ­λε­σμα της κρί­σης του 2008. Εδώ εντο­πί­ζου­με τη λο­γι­κή πίσω από την αυ­ξα­νό­με­νη κε­ντρι­κό­τη­τα του «δόγ­μα­τος Κάρ­τερ» το οποίο δια­κή­ρυσ­σε, μετά την Ιρα­νι­κή Επα­νά­στα­ση, ότι οποια­δή­πο­τε απει­λή στις πλού­σιες, πε­τρε­λαϊ­κές αρα­βι­κές χώρες θα θε­ω­ρεί­ται άμεση απει­λή στα ζω­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των ΗΠΑ και θα απα­ντιέ­ται με τη βία, όπου χρειά­ζε­ται. Αυτό φά­νη­κε στον πό­λε­μο με το Ιράκ το 1991 και με την ει­σβο­λή σ’ αυτό το 2003.
Η Ουά­σινγ­κτον θε­ώ­ρη­σε τις Αρα­βι­κές επα­να­στά­σεις και ει­δι­κά την Αι­γυ­πτια­κή επα­νά­στα­ση, έναν εφιάλ­τη πολύ πιο επι­κίν­δυ­νο από την Ιρα­νι­κή Επα­νά­στα­ση του 1979. Η πι­θα­νό­τη­τα αυτές οι επα­να­στά­σεις να εξα­πλω­θούν στα κράτη του Κόλ­που απο­τε­λού­σε και συ­νε­χί­ζει να απο­τε­λεί μια σο­βα­ρή απει­λή στα στρα­τη­γι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των ΗΠΑ και των Ευ­ρω­παί­ων συμ­μά­χων τους.
Η άνο­δος στην εξου­σία επα­να­στα­τι­κών δυ­νά­με­ων απο­τε­λού­σε μια άλλη απει­λή. Οι ει­ρη­νευ­τι­κές συμ­φω­νί­ες με το Σιω­νι­στι­κό κρά­τος μπο­ρεί να κα­ταρ­γού­νταν και να έμπαι­νε σε αμ­φι­σβή­τη­ση η δύ­να­μη του Ισ­ρα­ήλ και ακόμα και η μα­κρο­πρό­θε­σμη ύπαρ­ξή του.
Οι ΗΠΑ στή­ρι­ξαν την Μου­σουλ­μα­νι­κή Αδελ­φό­τη­τα επει­δή έγινε εμ­φα­νές στη διάρ­κεια της δια­κυ­βέρ­νη­σης του SCAFό­τι η βία από μόνη της δεν μπο­ρού­σε να ανα­κό­ψει την επα­να­στα­τι­κή κα­τά­στα­ση. Η Μου­σουλ­μα­νι­κή Αδελ­φό­τη­τα θα στή­ρι­ζε τις προη­γού­με­νες στρα­τη­γι­κές συμ­μα­χί­ες του κα­θε­στώ­τος.
Με τις ευ­λο­γί­ες της Αμε­ρι­κής, έγινε μια συμ­φω­νία ανά­με­σα στην Αδελ­φό­τη­τα και το Στρα­τό. Η άνο­δος της Αδελ­φό­τη­τας στην εξου­σία έγινε απο­δε­κτή με αντάλ­λαγ­μα την δια­τή­ρη­ση των πο­λι­τι­κών και των συμ­μα­χιών της επο­χής Μου­μπά­ρακ και την εγ­γύ­η­ση ότι τα ζω­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα του κα­θε­στώ­τος δεν θα απει­λού­νταν ενώ η λαϊκή οργή θα εκτο­νω­νό­ταν και η επα­νά­στα­ση θα στα­μα­τού­σε.
Η Αδελ­φό­τη­τα ήταν πα­ρα­πά­νω από έτοι­μη να παί­ξει αυτόν τον άθλιο ρόλο και αμέ­σως υπο­σχέ­θη­κε πίστη στην Ουά­σινγ­κτον, στις συμ­φω­νί­ες του Καμπ Ντέι­βιντ και στον Σα­ου­δά­ρα­βα βα­σι­λιά του οποί­ου το χέρι έτρε­ξε να φι­λή­σει. Η δι­καιο­σύ­νη για τους μάρ­τυ­ρες και όλα τα άλλα επα­να­στα­τι­κά αι­τή­μα­τα πε­τά­χτη­καν από το πα­ρά­θυ­ρο. Στους διοι­κη­τές του στρα­τού και της αστυ­νο­μί­ας πα­ρα­χω­ρή­θη­κε μια ασφα­λής έξο­δος και οι οι­κο­νο­μι­κές πο­λι­τι­κές που είχαν ξε­κι­νή­σει ο Μου­μπά­ρακ, οι επι­χει­ρη­μα­τί­ες και οι στρα­τη­γοί συ­νε­χί­στη­καν.
Οι 5 μήνες που προη­γή­θη­καν της 30ης Ιούνη, η Αί­γυ­πτος έζησε το με­γα­λύ­τε­ρο επί­πε­δο δια­δη­λώ­σε­ων και απερ­γιών πα­γκό­σμια. Στη διάρ­κεια αυτών των 5 μηνών η Αί­γυ­πτος βίωσε πε­ρισ­σό­τε­ρες απερ­γί­ες και δια­δη­λώ­σεις από ότι όλο το 2012, ενώ εκεί­νη η χρο­νιά με τη σειρά της είχε πε­ρισ­σό­τε­ρες κι­νη­το­ποι­ή­σεις από ότι όλη η προη­γού­με­νη δε­κα­ε­τία. (The Egyptian Center for Economic and Social Rights και­Democracy Index Report – Centre for International Development, Μά­η­ς2013)
Έγινε σαφές ότι η προ­ε­δρία του Μόρσι και η κλι­μα­κού­με­νη επα­να­στα­τι­κή οργή των Αι­γυ­πτί­ων απει­λού­σαν όχι μόνο τον Μόρσι και την Αδελ­φό­τη­τα, αλλά το ίδιο το κρά­τος του Μου­μπά­ρακ, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των στρα­τη­γών του και των επι­χει­ρη­μα­τιών. Το κλι­μα­κού­με­νο επα­να­στα­τι­κό κύμα που προη­γή­θη­κε της 30ης Ιούνη και κα­τέ­λη­ξε σ’ αυτήν, προ­κά­λε­σε τον φόβο στην καρ­διά της αμε­ρι­κα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης. Οι στρα­τη­γοί και τα κα­τά­λοι­πα του πα­λιού κα­θε­στώ­τος σχε­δί­α­σαν πώς να χα­λι­να­γω­γή­σουν το επα­να­στα­τι­κό κύμα, στη διάρ­κεια των προ­ε­τοι­μα­σιών τους για το πρα­ξι­κό­πη­μα της 3ης Ιούλη. Οι επα­κό­λου­θες σφα­γές και η κραυ­γα­λέα πα­λι­νόρ­θω­ση του πα­λιού κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού είναι μόνο το πρε­λού­διο μιας αντε­πα­νά­στα­σης της οποί­ας τη γέν­νη­ση πα­ρα­κο­λου­θού­με σή­με­ρα.
Οι ΗΠΑ δεν σχε­διά­ζουν να πα­λι­νορ­θώ­σουν την Αδελ­φό­τη­τα. Οι ΗΠΑ φο­βού­νται ότι η σκλη­ρή κα­τα­στο­λή που έχει εξα­πο­λύ­σει ο Σίσι μπο­ρεί να γυ­ρί­σει μπού­με­ρανγκ και να απο­δει­χτεί επι­ζή­μια για όλες τις με­ριές. Ένα σε­νά­ριο θα μπο­ρού­σε να οδη­γή­σει την Αί­γυ­πτο στο δρόμο της Αλ­γε­ρί­ας: Έναν πολ­λα­πλα­σια­σμό της τρο­μο­κρα­τί­ας και έναν πα­ρα­τε­τα­μέ­νο εμ­φύ­λιο πό­λε­μο που θα απει­λεί τα Αμε­ρι­κα­νι­κά και Ευ­ρω­παϊ­κά στρα­τη­γι­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Η Διώ­ρυ­γα του Σουέζ, η ασφά­λεια του Ισ­ρα­ήλ και τα κύ­μα­τα πα­ρά­νο­μης με­τα­νά­στευ­σης στη Με­σό­γειο είναι όλοι ση­μα­ντι­κοί πα­ρά­γο­ντες.
Μια άλλη πι­θα­νό­τη­τα είναι να οδη­γη­θεί ο Σίσι σε σύ­γκρου­ση με ένα νέο επα­να­στα­τι­κό κύμα, όπως συ­νέ­βη με το SCAFκαι τον Μόρσι πριν από αυτόν. Αυτός ο γύρος ανα­μέ­τρη­σης θα μπο­ρού­σε να απει­λή­σει πραγ­μα­τι­κά σε με­γά­λο βαθμό την Αι­γυ­πτια­κή άρ­χου­σα τάξη, το βαθύ κρά­τος και τα πε­ρι­φε­ρεια­κά συμ­φέ­ρο­ντα του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού.
Η δια­μά­χη ανά­με­σα στον Σίσι και τις ΗΠΑ είναι απλώς γύρω από το ποια προ­σέγ­γι­ση πρέ­πει να υιο­θε­τη­θεί για να στα­θε­ρο­ποι­η­θεί η κα­τά­στα­ση προς όφε­λος και των δύο ιστο­ρι­κών συ­νε­ταί­ρων. Τε­λι­κά αυτός ο καυ­γάς δεν θα οδη­γή­σει σε κα­τάρ­ρευ­ση των σχέ­σε­ών τους ή σε οποιεσ­δή­πο­τε πραγ­μα­τι­κές κυ­ρώ­σεις. Η πο­λι­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή επέν­δυ­ση των ΗΠΑ στη σχέση τους με την Αί­γυ­πτο και το στρα­τό της δεν θα ακυ­ρω­θεί για χάρη της Αδελ­φό­τη­τας –μια ορ­γά­νω­ση που έχει ήδη απο­δεί­ξει την απο­τυ­χία της.
Ίσως η δε­δο­μέ­νη αντί­δρα­ση της Αδελ­φό­τη­τας και του ευ­ρύ­τε­ρου Ισλα­μι­κού κι­νή­μα­τος στις επι­θέ­σεις και τις σφα­γές να ήταν αυτό που βο­ή­θη­σε πε­ρισ­σό­τε­ρο από όλα τον Σίσι. Μια ένο­πλη τρο­μο­κρα­τι­κή εκ­στρα­τεία που στο­χο­ποιού­σε όχι μόνο το στρα­τό και την αστυ­νο­μία, αλλά και δε­κά­δες εκ­κλη­σί­ες και Χρι­στια­νι­κά ιδρύ­μα­τα ήταν η σπα­σμω­δι­κή τους αντί­δρα­ση. Εξα­πο­λύ­θη­κε μια απο­κρου­στι­κή ανα­κί­νη­ση θρη­σκευ­τι­κού μί­σους και σφα­γές, λες και το πρα­ξι­κό­πη­μα το ορ­γά­νω­σαν οι Κό­πτες και όχι οι στρα­τη­γοί.
Η σύν­δε­ση του ισλα­μι­κού κι­νή­μα­τος και της αντί­στα­σής του (είτε ένο­πλης είτε άο­πλης) με ξένες συ­νω­μο­σί­ες δεν έχει στόχο μόνο να δαι­μο­νο­ποι­ή­σει τους ισλα­μι­στές και όποιον άλλο ενα­ντιώ­νε­ται στην αντε­πα­νά­στα­ση. Είναι επί­σης μια δια­φη­μι­στι­κή εκ­στρα­τεία που ψευ­δώς ανα­δει­κνύ­ει τον πα­τριω­τι­σμό του στρα­τού και επι­χει­ρεί να συν­δέ­σει συμ­βο­λι­κά τον ηγέτη του με τον Γκα­μάλ Αμπ­ντέλ Νάσερ και την εποχή της εθνι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης.
Δυ­στυ­χώς πολ­λοί φι­λε­λεύ­θε­ροι και εκεί­νοι που προ­έρ­χο­νταν από την Αρι­στε­ρά συμ­με­τέ­χουν σε αυτήν την εκ­στρα­τεία. Ένα πα­ρά­δειγ­μα είναι η ανα­κοί­νω­ση του Αι­γυ­πτια­κού Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος που ανα­φέ­ρε­ται στην «Ισλα­μι­κή τρο­μο­κρα­τία και τους δε­σμούς της με την Σιω­νι­στι­κή Αμε­ρι­κα­νι­κή συμ­μα­χία που επι­διώ­κει να δια­λύ­σει το έθνος μας και την πε­ριο­χή, με στόχο να ξα­να­σχε­διά­ζει το χάρτη στα πλαί­σια του σχε­δί­ου της Ευ­ρύ­τε­ρης Μέσης Ανα­το­λής το οποίο θα κα­θι­στά τις ΗΠΑ πα­γκό­σμιο ηγέτη, το Ισ­ρα­ήλ το ισχυ­ρό­τε­ρο έθνος στην πε­ριο­χή και απο­δυ­να­μώ­νει το κρά­τος της Αι­γύ­πτου. Τα υπό­λοι­πα αρα­βι­κά έθνη θα με­τα­τρα­πούν σε απλά πλο­κά­μια της Τουρ­κι­κής-Ισ­ραη­λι­νής-Αμε­ρι­κα­νι­κής συμ­μα­χί­ας». Η ανα­κοί­νω­ση επί­σης ανα­φέ­ρε­ται στην ανά­γκη «να στα­θού­με στο πλευ­ρό της αστυ­νο­μί­ας και του στρα­τού στον πό­λε­μό τους ενά­ντια στον τρο­μο­κρα­τι­κό θρη­σκευ­τι­κό φα­σι­σμό» κλπ. Μοιά­ζει σαν να πρό­κει­ται για έναν πό­λε­μο εθνι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης και ο Σίσι να έχει μόλις εθνι­κο­ποι­ή­σει τη Διώ­ρυ­γα του Σουέζ.
Το Κόμμα Σο­σια­λι­στι­κή Λαϊκή Συμ­μα­χία ισχυ­ρί­ζε­ται τα ίδια όσον αφορά «τη συ­νω­μο­σία» και κα­τα­λή­γει σε μια από τις τε­λευ­ταί­ες ανα­κοι­νώ­σεις του με την «συ­νερ­γα­σία για να αντι­με­τω­πί­σου­με το Σιω­νι­στι­κό-Αμε­ρι­κά­νι­κο σχέ­διο».
Όλα τα πα­ρα­πά­νω είναι σε ευ­θεία αντί­θε­ση με τα πραγ­μα­τι­κά γε­γο­νό­τα. Οι βα­σι­κοί υπο­στη­ρι­κτές της αι­μα­τη­ρής εκ­στρα­τεί­ας του Σίσι είναι το βα­σί­λειο της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας και τα Εμι­ρά­τα από τη μία και το Ισ­ρα­ήλ από την άλλη. Με άλλα λόγια, τα βα­σι­κά κέ­ντρα της αντε­πα­νά­στα­σης στον αρα­βι­κό κόσμο τις τε­λευ­ταί­ες έξι δε­κα­ε­τί­ες και οι αφο­σιω­μέ­νοι υπο­στη­ρι­κτές του Μου­μπα­ρα­κι­κού κα­θε­στώ­τος.
Η Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, ο Σίσι και η αντι­πο­λί­τευ­ση
Η οι­κο­νο­μι­κή δύ­να­μη και η επιρ­ροή των κρα­τών του Κόλ­που έχει αυ­ξη­θεί στη διάρ­κεια των δύο τε­λευ­ταί­ων δε­κα­ε­τιών. Το επί­κε­ντρο της εξου­σί­ας βρί­σκε­ται στον άξονα Σα­ούντ-Εμι­ρά­τα που έχει με­τα­τρα­πεί σε πα­γκό­σμια «ατμο­μη­χα­νή» της χρη­μα­το­δό­τη­σης του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος. Σύμ­φω­να με στα­τι­στι­κές που δη­μο­σιεύ­τη­καν στο Πε­ριο­δι­κό Fortune, η αξία των πε­τρε­λαϊ­κών εξα­γω­γών από το Συμ­βού­λιο Συ­νερ­γα­σί­ας του Κόλ­που (GCC) έφτα­σε τα 500 δισ. δο­λά­ρια το 2008. Οι επεν­δύ­σεις στο εξω­τε­ρι­κό από τις ίδιες χώρες έφτα­σε τα 530 δισ. δο­λά­ρια την πε­ρί­ο­δο 2002-2006. Αυτές οι επεν­δύ­σεις πε­ρι­λάμ­βα­ναν 300 δισ. στις ΗΠΑ και 60 δισ. στη Μέση Ανα­το­λή. Αυτές οι επεν­δύ­σεις τρι­πλα­σιά­στη­καν την πε­ρί­ο­δο 2002-2009 σε ένα συ­νο­λι­κό ποσό που εκτι­μά­ται πάνω από 1,4 τρισ. δο­λά­ρια. Με επι­κε­φα­λής τη συμ­μα­χία Σα­ούντ-Εμι­ρά­των, τα κράτη του Κόλ­που έχουν γίνει ο τρί­τος με­γα­λύ­τε­ρος κά­το­χος αμε­ρι­κα­νι­κών ομο­λό­γων μετά την Κίνα και την Ια­πω­νία.  
Αυτό το οι­κο­νο­μι­κό βάρος αντα­να­κλά­ται και στην θέση που έχουν αυτές οι χώρες στην Αμε­ρι­κα­νι­κή πο­λι­τι­κή και στην αυ­ξα­νό­με­νη επιρ­ροή τους στον αρα­βι­κό κόσμο και ει­δι­κά στην Αί­γυ­πτο. Η σχέση ανά­με­σα στην Αι­γυ­πτια­κή οι­κο­νο­μία και τον Κόλπο έχει με­τα­σχη­μα­τι­στεί: από την απλή εξα­γω­γή ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης από την Αί­γυ­πτο στον Κόλπο έχει εξε­λι­χθεί σε μια πραγ­μα­τι­κή σχέση συ­νερ­γα­σί­ας του Κόλ­που με την αι­γυ­πτια­κή άρ­χου­σα τάξη και το στρα­τιω­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο σε όλα τα πεδία της οι­κο­νο­μί­ας, από την αγρο­τι­κή πα­ρα­γω­γή και τη βιο­μη­χα­νία ως τις επεν­δύ­σεις σε ακί­νη­τα και τη χρη­μα­το­δό­τη­ση.
Δεν επαρ­κεί εδώ ο χώρος για να κα­λύ­ψου­με ανα­λυ­τι­κά την έκτα­ση και τον χα­ρα­κτή­ρα αυτής της συ­νερ­γα­σί­ας, αλλά αρκεί να δη­λώ­σου­με ότι ξε­περ­νά τις Αμε­ρι­κα­νι­κές και Ευ­ρω­παϊ­κές επεν­δύ­σεις στους πε­ρισ­σό­τε­ρους το­μείς, ιδιαί­τε­ρα στις τρά­πε­ζες, τα ακί­νη­τα και τις κα­τα­σκευ­ές (για λε­πτο­μέ­ρειες βλέπε: Ζιλ­μπέρ Ασκάρ, «Ο Λαός Απαι­τεί» και AdamHanieh, «Κα­πι­τα­λι­σμός και Τά­ξεις στα Αρα­βι­κά Κράτη του Κόλ­που»).
Είναι λο­γι­κό ότι αυτά τα κράτη είναι στην πρώτη γραμ­μή της υπο­στή­ρι­ξης στο κα­θε­στώς του Μου­μπά­ρακ, τους στρα­τη­γούς και τους επι­χει­ρη­μα­τί­ες. Δεν είναι έκ­πλη­ξη πως είναι οι βα­σι­κοί υπο­στη­ρι­κτές του Στρα­τη­γού Σίσι και της αντε­πα­νά­στα­σης και είναι ξε­κά­θα­ρο γιατί ο Σίσι πό­ντα­ρε στην θέ­λη­ση και την ικα­νό­τη­τα του Σα­ου­δά­ρα­βα Βα­σι­λιά και των συ­νερ­γα­τών του να χρη­μα­το­δο­τή­σει την κα­τα­στρο­φή της αι­γυ­πτια­κής επα­νά­στα­σης και την πα­λι­νόρ­θω­ση του πα­λιού κρά­τους.
Ο Βα­σι­λιάς της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας -το κέ­ντρο της συ­ντή­ρη­σης και της τυ­ραν­νί­ας και η όαση του Ουα­χα­μπι­σμού και του Ισλα­μι­κού φο­ντα­με­ντα­λι­σμού- ήταν ο πρώ­τος που συ­νε­χά­ρη το πρα­ξι­κό­πη­μα και αφιέ­ρω­σε μια ομι­λία του σε επαί­νους για τον Σίσι και σε υπο­στή­ρι­ξη του πο­λέ­μου του ενά­ντια στην τρο­μο­κρα­τία. Του υπο­σχέ­θη­κε αμέ­τρη­τα δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια. Αυτό που είναι πα­ρά­ξε­νο δεν είναι η στάση του Βα­σι­λιά ή η υπο­στή­ρι­ξή του στον Σίσι, αλλά η αντί­δρα­ση των Αι­γυ­πτια­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων που δεν θε­ω­ρού­νταν μόνο τμήμα της αντι­πο­λί­τευ­σης αλλά και επα­να­στα­τι­κές. Το Κί­νη­μα Τα­μα­ρόντ έρανε με επαί­νους την ομι­λία, χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντάς την «σε­βα­σμό της νο­μι­μο­ποί­η­σης και της πο­λι­τι­κής βού­λη­σης της Αι­γύ­πτου», χαι­ρε­τί­ζο­ντας ου­σια­στι­κά τον Βα­σι­λιά Αμπ­ντά­λα. Ο να­σε­ρι­κός και επι­κε­φα­λής του Αι­γυ­πτια­κού Λαϊ­κού Ρεύ­μα­τος, Χα­μντίν Σα­μπά­χι, εγκω­μί­α­σε τον ρόλο των Σα­ούντ ως υπο­στη­ρι­κτών και επι­βε­βαί­ω­σε την υπο­στή­ρι­ξή του στις πρά­ξεις του κα­θε­στώ­τος ενά­ντια στους δια­δη­λω­τές. Στον προ­σω­πι­κό του λο­γα­ρια­σμό στο Τουί­τερ ο Σα­μπά­χι έγρα­ψε «Χαι­ρε­τι­σμός στην στάση που πήραν οι Σα­ούντ και τα Εμι­ρά­τα υπέρ της Αι­γύ­πτου».
Αυτός ο Βα­σι­λιάς, ο νού­με­ρο ένα εχθρός της Αι­γυ­πτια­κής Επα­νά­στα­σης, ο Φρου­ρός των Δύο Ιερών Τζα­μιών -Ουά­σινγ­κτον και Τελ Αβίβ- έγινε ήρωας στα μάτια αυτών των αν­θρώ­πων!
Ισ­ρα­ήλ και Σίσι
Αυτό για το οποίο δεν ακού­με τί­πο­τα στα ΜΜΕ των υπη­ρε­σιών ασφα­λεί­ας είναι η στάση που πήραν οι ηγέ­τες του εχθρι­κού Σιω­νι­στι­κού Κρά­τους. Θα υπέ­θε­τε κα­νείς πως αν ο Σίσι είναι πραγ­μα­τι­κός εθνι­κός ήρωας θα επα­να­διεκ­δι­κού­σε την ανε­ξαρ­τη­σία της Αι­γύ­πτου και οι Σιω­νι­στές, τρο­μο­κρα­τη­μέ­νοι, θα κα­λού­σαν για την επι­στρο­φή της Αδελ­φό­τη­τας. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν θα μπο­ρού­σε να απέ­χει πε­ρισ­σό­τε­ρο από αυτές τις κα­τα­σκευα­σμέ­νες φα­ντα­σιώ­σεις.
Ο BinyaminBen-Eliezer, πρώην υπουρ­γός Άμυ­νας του Ισ­ρα­ήλ και σύμ­μα­χος του Μου­μπά­ρακ δή­λω­σε «Κατά τη γνώμη μου, αν ο Σίσι δεν έκανε αυτά τα γρή­γο­ρα απο­φα­σι­στι­κά βή­μα­τα, το αι­γυ­πτια­κό κα­θε­στώς θα γι­νό­ταν πα­ρό­μοιο με αυτό του Ιράν. Θα εί­χα­με να αντι­με­τω­πί­σου­με μια Αι­γυ­πτια­κή εκ­δο­χή των Φρου­ρών της Επα­νά­στα­σης στα νότια σύ­νο­ρά μας». Δή­λω­σε επί­σης ότι η Ει­ρη­νευ­τι­κή Συμ­φω­νία θα είναι ασφα­λής στα χέρια του Σίσι και ότι η συ­νερ­γα­σία ανά­με­σα στους στρα­τούς της Αι­γύ­πτου και του Ισ­ρα­ήλ συ­νε­χί­ζε­ται (Maariv, 20/8/2013).
Ο προη­γού­με­νος πρω­θυ­πουρ­γός του Ισ­ρα­ήλ, Έχουντ Μπά­ρακ, ανα­κοί­νω­σε ότι όλος ο πλα­νή­της απο­δέ­χε­ται και υπο­στη­ρί­ζει τον Σίσι (συ­νέ­ντευ­ξη στο CNN, 16/8/2013).
Ένας εκ­πρό­σω­πος του Ισ­ρα­ήλ είπε στους NewYorkTimesό­τι το κα­θε­στώς του Σίσι πρέ­πει να υπο­στη­ρι­χθεί επει­δή είναι η κα­λύ­τε­ρη δια­θέ­σι­μη επι­λο­γή σε αυτήν την συ­γκυ­ρία.
Ο MordechaiKedar, ερευ­νη­τής στο Κέ­ντρο Στρα­τη­γι­κών Ερευ­νών Begin-Sadat, εξέ­φρα­σε πα­ρό­μοιες από­ψεις στην JerusalemPost.
Με πρα­κτι­κούς όρους, η AIPACε­πι­δί­δε­ται σε έντο­νο «λό­μπινγκ» στην Ουά­σινγ­κτον υπέρ του Σίσι και με στόχο να απο­τρέ­ψει την δια­κο­πή της βο­ή­θειας στον Αι­γυ­πτια­κό Στρα­τό (NewYorkTimes, 18/8/2013).
Με άλλα λόγια, ο εχθρός του αι­γυ­πτια­κού λαού που τα αντε­πα­να­στα­τι­κά ΜΜΕ ισχυ­ρί­ζο­νται ότι υπο­στη­ρί­ζει την Ισλα­μι­κή Τρο­μο­κρα­τία στην Αί­γυ­πτο, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα υπο­στη­ρί­ζει πλή­ρως τον Σίσι. Στέ­κο­νται απο­φα­σι­στι­κά πίσω από το Αι­γυ­πτια­κό Κρά­τος και τους θε­σμούς του, το πρα­ξι­κό­πη­μα, την αντε­πα­νά­στα­ση και φυ­σι­κά τη συ­ντρι­βή κάθε αντι­πο­λί­τευ­σης, πρώτα και κύρια της Μου­σουλ­μα­νι­κής Αδελ­φό­τη­τας. Τόσος απο­προ­σα­να­το­λι­σμός. Τέ­τοια δυ­να­τό­τη­τα ψε­μά­των και κα­τα­σκευ­ής μιας εναλ­λα­κτι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Δεν θα μπο­ρού­σαν να απέ­χουν πε­ρισ­σό­τε­ρο από την αλή­θεια.
Οι εξαι­ρέ­σεις: Κατάρ και Τουρ­κία
Μόνο το Κατάρ πάει κό­ντρα στο ρεύμα των άλλων πλού­σιων, πε­τρε­λαϊ­κών Κρα­τών του Κόλ­που. Ενώ αυτά τα Κράτη ακο­λου­θούν την πο­λι­τι­κή γραμ­μή που κα­θο­ρί­ζει ο άξο­νας Σα­ούντ-Εμι­ρά­τα, το Κατάρ επι­διώ­κει να δια­τη­ρεί κά­ποια ανε­ξαρ­τη­σία από το Μη­τρι­κό Βα­σί­λειο. Όσο μά­ταιη κι αν να είναι ίσως η προ­σπά­θεια, και πα­ρό­τι απο­τε­λεί έναν νάνο σε μέ­γε­θος και πλη­θυ­σμό, το Κατάρ είναι σε μια κα­τά­στα­ση διαρ­κούς έντα­σης και αντα­γω­νι­σμού με την εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή των Σα­ούντ.
Το Κατάρ έχει τη δυ­να­τό­τη­τα να συ­ντη­ρεί τις φι­λο­δο­ξί­ες του, εξαι­τί­ας του τε­ρά­στιου πλού­του που πα­ρά­γει από τις εξα­γω­γές αε­ρί­ου και πε­τρε­λαί­ου. Η αξία αυτών των εξα­γω­γών ξε­πέ­ρα­σε το 43 δισ. το έτος 2010-11 και ελέγ­χε­ται από τον Εμίρη του Κατάρ.
Αυτή η διαρ­κής ροή πλού­του αξιο­ποιεί­ται από τον Κα­τα­ρια­νό Εμίρη για να κερ­δί­σει δικό του πε­ρι­φε­ρεια­κό πο­λι­τι­κό βάρος, πέρα από την άμεση επιρ­ροή των Σα­ούντ. Υπάρ­χουν αμέ­τρη­τα πα­ρα­δείγ­μα­τα αυτών των προ­σπα­θειών: Η εγκα­θί­δρυ­ση στε­νών σχέ­σε­ων με το Ιράν, ενώ την ίδια ώρα απλώ­νει το χέρι στο Ισ­ρα­ήλ και φι­λο­ξε­νεί την με­γα­λύ­τε­ρη αμε­ρι­κα­νι­κή στρα­τιω­τι­κή βάση στην πε­ριο­χή. Η υπο­στή­ρι­ξη στην Χαμάς και η διευ­κό­λυν­ση των συ­νο­μι­λιών με τη Φατάχ. Η υπο­στή­ρι­ξη στο κόμμα του Σαάντ Ελ Χα­ρί­ρι και έπει­τα η χρη­μα­το­δό­τη­ση της ανοι­κο­δό­μη­σης του Νό­τιου Λι­βά­νου μετά τον πό­λε­μο του 2006. Αλλά το Κατάρ έκανε δύο ιδιαί­τε­ρα ση­μα­ντι­κές κι­νή­σεις στην προ­σπά­θειά του να απο­κτή­σει μια ανε­ξάρ­τη­τη εθνι­κή φωνή. Όταν οι σχέ­σεις των Αδελ­φών Μου­σουλ­μά­νων με το Σα­ου­δι­κό Σεϊ­χά­το ήταν κλο­νι­σμέ­νες, το Κατάρ πήρε υπό την προ­στα­σία του την Αδελ­φό­τη­τα. Από τη δε­κα­ε­τία του ’80 το Κατάρ έχει προ­σφέ­ρει κα­τα­φύ­γιο στον κο­ρυ­φαίο θε­ω­ρη­τι­κό της Αδελ­φό­τη­τας, τον Γιου­σέφ Ελ Καρ­ντά­ουι. Έπει­τα, υπάρ­χει το Αλ-Τζα­ζί­ρα. Το Κατάρ επέ­τρε­ψε, ιδιαί­τε­ρα μετά το ξέ­σπα­σμα της Αι­γυ­πτια­κής Επα­νά­στα­σης, αυτό το κα­θο­ρι­στι­κό Μέσο Ενη­μέ­ρω­σης να λει­τουρ­γή­σει ως «φωνή» της Αδελ­φό­τη­τας. Όλα αυτά γί­νο­νται με φόντο τις μα­κρο­χρό­νιες εντά­σεις ανά­με­σα στην Αδελ­φό­τη­τα και την Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, που ξε­κί­νη­σαν από την ενα­ντί­ω­ση της Αδελ­φό­τη­τας στον πό­λε­μο της Αμε­ρι­κής στο Ιράκ τη δε­κα­ε­τία του ’90.
Σε αυτό το πλαί­σιο μπο­ρού­με να κα­τα­νο­ή­σου­με αυτό το μικρό Κρα­τί­διο και την υπο­στή­ρι­ξη του φι­λό­δο­ξου Εμίρη του στην Αδελ­φό­τη­τα, πριν και στη διάρ­κεια της εξου­σί­ας του Μόρσι. Αυτό εξη­γεί επί­σης τη στάση του ενά­ντια στην εκ­δί­ω­ξη του Μόρσι και την εξου­σία του Σίσι.
Η στάση της Τουρ­κί­ας είναι πιο απλή και πιο λο­γι­κή από ότι του Κατάρ. Με την Ισλα­μι­κή λαϊκή του βάση, την τα­χεία οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη και την μα­ταιω­μέ­νη από­πει­ρα να μπει στην ΕΕ, ο Ερ­ντο­γάν έχει τε­ρά­στια ανά­γκη να απο­κτή­σει πε­ρι­φε­ρεια­κό γε­ω­πο­λι­τι­κό βάρος, στα πρό­τυ­πα της πα­λιάς Οθω­μα­νι­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας. Αυτό το όραμα άρ­χι­σε να υλο­ποιεί­ται μετά την άνοδο των Ισλα­μι­στών στην εξου­σία σε Τυ­νη­σία και Αί­γυ­πτο.
Είναι ξε­κά­θα­ρο, σε αυτό το πλαί­σιο, γιατί ο Ερ­ντο­γάν κα­τήγ­γει­λε το πρα­ξι­κό­πη­μα του Σίσι και την βίαιη επί­θε­ση στην Αδελ­φό­τη­τα. Οι ανη­συ­χί­ες του έχουν να κά­νουν με τις αρ­νη­τι­κές επι­πτώ­σεις που έχει αυτή η αλ­λα­γή για τα τουρ­κι­κά πε­ρι­φε­ρεια­κά συμ­φέ­ρο­ντα και σί­γου­ρα όχι με την αν­θρω­πιά του ή τη δίψα του για επα­να­στα­τι­κή αλ­λα­γή.
Η αντε­πα­νά­στα­ση ισχυ­ρί­ζε­ται ότι όλος ο πλα­νή­της υπο­στη­ρί­ζει την Αδελ­φό­τη­τα. Η Αδελ­φό­τη­τα πράγ­μα­τι θα ήταν πρό­θυ­μη να δε­χτεί βο­ή­θεια ακόμα κι από τον ίδιο το διά­ο­λο, αλλά τα πραγ­μα­τι­κά γε­γο­νό­τα δεί­χνουν ότι το πρα­ξι­κό­πη­μα του Σίσι υπο­στη­ρί­ζε­ται θερμά από το Ισ­ρα­ήλ και την Σα­ου­δι­κή Αρα­βία και έμ­με­σα από μια ανή­συ­χη Ουά­σινγ­κτον.
Η Αι­γυ­πτια­κή λαϊκή επα­νά­στα­ση δεν θα πε­τύ­χει αν δεν έρθει σε ρήξη με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή ατζέ­ντα που επι­βάλ­λουν η Αμε­ρι­κή, το Ισ­ρα­ήλ και οι πε­ρι­φε­ρεια­κοί σύμ­μα­χοι, είτε πρό­κει­ται για τη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία και τα Εμι­ρά­τα είτε το Κατάρ και η Τουρ­κία. Ο Μόρσι απέ­τυ­χε να δια­σφα­λί­σει οποια­δή­πο­τε αυ­το­νο­μία ή να σπά­σει τους πε­ριο­ρι­σμούς της εξάρ­τη­σης. Πέ­φτο­ντας στην αγκα­λιά των βα­σι­λιά­δων και των πρι­γκί­πων του πε­τρε­λαί­ου του Κόλ­που, ο Σίσι ακο­λου­θεί τον ίδιο δρόμο.
Δυ­στυ­χώς η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα λίγη ση­μα­σία έχει μπρο­στά στην μι­ντια­κή φρε­νί­τι­δα που ενορ­χη­στρώ­νει η αντε­πα­νά­στα­ση για να κα­λύ­ψει τα εγκλή­μα­τά της. Οι κα­τη­γο­ρί­ες για προ­δο­σία δεν θα στα­μα­τή­σουν στην Αδελ­φό­τη­τα. Όπως ανα­φέρ­θη­κε και στην αρχή αυτού του άρ­θρου, οι κα­τη­γο­ρί­ες για προ­δο­σία θα επε­κτα­θούν σε όλους όσους ενα­ντιώ­νο­νται στο πρα­ξι­κό­πη­μα και απαι­τούν τα δι­καιώ­μα­τά τους. Εκτός από τους συ­νή­θεις υπό­πτους, και εκεί­νοι οι φι­λε­λεύ­θε­ροι, αρι­στε­ροί και δια­νο­ού­με­νοι που πού­λη­σαν τις ψυχές τους στρα­τη­γούς, θα δια­κι­νούν κα­τη­γο­ρί­ες και ύβρεις.
Όλα αυτά δεν δι­καιο­λο­γούν κά­ποια από­γνω­ση ή απελ­πι­σία για την Αι­γυ­πτια­κή Επα­νά­στα­ση. Δεν είναι η πρώτη ούτε θα είναι η τε­λευ­ταία φορά που το κα­θε­στώς επι­διώ­κει να εξα­πα­τή­σει το λαό. Οι Αι­γύ­πτιοι έχουν απο­δεί­ξει ξανά και ξανά ότι γρή­γο­ρα βλέ­πουν πίσω από τα ψέ­μα­τα και, με την επα­να­στα­τι­κή εμπει­ρία που κου­βα­λά­νε, ανα­γνω­ρί­ζουν τους πραγ­μα­τι­κούς εχθρούς τους. Υπάρ­χουν ακόμα πολ­λές μάχες που θα δο­θούν. Κά­ποιες θα τις χά­σου­με, κά­ποιες θα τις κερ­δί­σου­με, αλλά θα συ­νε­χί­σου­με να μα­θαί­νου­με από τα λάθη μας και τις θυ­σί­ες μας μέχρι η επα­νά­στα­σή μας να πε­τύ­χει.

*Ο Sameh Naguib είναι ηγε­τι­κό στέ­λε­χος των Επα­να­στα­τών Σο­σια­λι­στών (Αί­γυ­πτος)

- See more at: http://rproject.gr/article/antepanastasi-kai-mythoi-peri-xenon-shediasmon#sthash.dUSrtPB9.dpuf

Πηγή