Εδώ μωρή θα λέγεσαι …Μαρία

Δήμα (Fullmoon)

 

 Διάβασα τις προάλλες στην βρεττανική εφημερίδα Independent ότι στο Ντουμπάι ένας φανατικός ισλαμιστής άφησε την εικοσάχρονη κόρη του να πνιγεί  μπροστά στα μάτια του προκειμένου να μην την αγγίξουν οι ναυαγοσώστες. Ο στοργικός πατέρας τούς απαγόρεψε να την ακουμπήσουν και προτίμησε να τη βλέπει να ξεψυχάει λίγα μέτρα πιο κει.

Αυτή ήταν άλλη μια γυναίκα, ανάμεσα στα εκατομμύρια στον πλανήτη, που για ζωή γνώρισε την αποκλειστική της διαχείριση-διάθεση-ανάθεση-διακίνηση-απόσυρση από έναν άντρα, ως προϊόν που του ανήκει.

Για την «πολιτισμένη» Δύση η παραδοχή της κατάστασης της γυναίκας-σκλάβας σε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, λόγω θρησκευτικής καταπίεσης, είναι εύκολη. Το δύσκολο είναι να καταλάβει ο καθένας σ’ αυτό το τεταρτιμόριο της γης, που σου λέει «ποια καταπίεση, ξεβράκωτες γυρνάνε όλες» ότι η γυναίκα παραμένει υπό εκμετάλλευση ως το πιο κερδοφόρο είδος στον πλανήτη.

Αντρέας Τζήμας- Σαμαρινιώτης: ένας αστός στην ηγεσία του αριστερού αντιστασιακού κινήματος

Ιωάννα Παπαθανασίου[1]

Είναι μεγάλη τιμή για έναν ερευνητή, που έχει αφιερώσει ένα κομμάτι της επαγγελματικής του διαδρομής σε ένα θέμα, να καλείται να μεταφέρει στοιχεία από την έρευνά του στην κοινωνία, σε ένα συγκεκριμένο χώρο που ανακαλεί το παρελθόν μέσα από τη βιωμένη εμπειρία, την παράδοση και τη συλλογική μνήμη. Είναι τιμή και χαρά γιατί αυτός είναι εν τέλει ο ουσιαστικός ρόλος ενός επαγγελματία εν προκειμένω ιστορικού, να φεύγει για λίγο από το εργαστήρι του και τα σκονισμένα του χαρτιά για να υπηρετήσει το αναφαίρετο δικαίωμα της κοινωνίας να γνωρίσει το παρελθόν της και την ιστορία της. Μέσα από αυτή την όσμωση αποκαθίσταται η σχέση με το παρελθόν καθώς η μνήμη διασταυρώνεται με τα ερευνητικά αποτελέσματα και επανατοποθετούνται τα γεγονότα και τα πρόσωπα στη σχέση τους με τον ιστορικό χρόνο.

Στο πλαίσιο αυτό ευχαριστώ τους φίλους διοργανωτές και την αυτοδιοίκηση της Σαμαρίνας για την ευγενική πρόσκλησή τους να μιλήσω για έναν μάλλον «ξεχασμένο» πρωταγωνιστή, για έναν γνωστό σε όλους μας και ταυτόχρονα έναν μεγάλο «άγνωστο», τον Αντρέα Τζήμα, στον τόπο που τον γέννησε και τον οποίο ο ίδιος τίμησε με τον δικό του τρόπο επιλέγοντας ως δεύτερο συνθετικό του αντιστασιακού του ψευδώνυμου, το Σαμαρινιώτης, που υποδήλωνε με σαφήνεια την αναφορά στον τόπο καταγωγής του. Συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από τη γέννησή του στην Καστοριά την 1^η Σεπτεμβρίου 1909 αλλά και 37 χρόνια από το θάνατό του στα 63 του χρόνια, την 1^η Δεκεμβρίου 1972, στην Πράγα σε μια εποχή που η αναγνώριση για το ρόλο του στον αντιστασιακό αγώνα εναντίον των δυνάμεων του Άξονα γνώριζε ένα νέο κύκλο κύρους και διεθνούς αναγνώρισης ύστερα από μια εικοσιπενταετία σιωπής σε δύστοκες συνθήκες και περιπέτειες.

Το Ολοκαύτωμα του Μικροβάλτου

Στις 23 Αυγούστου 1943, ημέρα Σάββατο, απόσπασμα γερμανικού στρα­τού αποτελούμενο από 100 περίπου άντρες με αρκετούς ταγματασφαλίτες και Παοτζήδες του Μιχάλαγα, που ενεργούσαν εκκαθαριστική επιχείρη­ση στην περιοχή των Καμβουνίων, κατεβαίνοντας από το Λιβαδερό για το Τρανόβαλτο συνεπλάκησαν στον Άγιο Γεώργιο της Βογγόπετρας με ομάδα ανταρτών και άνδρες των δεκαρχιών του εφεδρικού ΕΛΑΣ των γύρω χω­ριών, που τους είχαν στήσει εκεί ενέδρα.

 

Στη μικροσυμπλοκή εκείνη σκοτώθηκε ένας Γερμανός στρατιώτης, τραυ­ματίστηκαν σοβαρά δυο και άλλοι ελαφρότερα. Οι καταχτητές με αφορμή το γεγονός αυτό και ακολουθώντας την τακτική των αντιποίνων έκαψαν όλα τα σπίτια της Βογγόπετρας καθώς και την εκκλησία με το σχολείο. Από τότε το χωριό αυτό ερημώθηκε και μέχρι σήμερα παραμένει ακατοίκητο.