…η «πλα­τεία» ξε­σπά­ει σε μα­ζι­κούς προ­πη­λα­κι­σμούς και γιου­χα­ΐ­σμα­τα!

ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΥΡΙΖΑ: Η «ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ»
Του ΠΑΝΟΥ ΚΟΣΜΑ
 Η «μάχη του ΣΥΡΙΖΑ» παραμένει ανοιχτή, και είναι μάχη που αφορά όλο το κίνημα και την Αριστερά!
Προ­ε­δρι­κή «πυγμή» που γύ­ρι­σε «μπού­με­ρανγκ», τε­τε­λε­σμέ­να σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­σης, αλλά και ισχυ­ρο­ποί­η­ση της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας
Το Σάβ­βα­το το από­γευ­μα της πεν­θή­με­ρης δια­δι­κα­σί­ας του συ­νε­δρί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (Τε­τάρ­τη έως Κυ­ρια­κή, 10-14 Ιου­λί­ου) και ενώ συ­ζη­τιού­νται τα θέ­μα­τα της «αυ­το­διά­λυ­σης» των συ­νι­στω­σών και των λι­στών εκλο­γής στην Κ.Ε., στο βήμα ανε­βαί­νει ο Αλέ­ξης Τσί­πρας. Μόλις αναγ­γέλ­λε­ται από το προ­ε­δρείο και ση­κώ­νε­ται από την κα­ρέ­κλα του, ξε­σπά­ει θυ­ελ­λώ­δες χει­ρο­κρό­τη­μα πριν καν ανέ­βει στο βήμα και πει ό,τι ήθελε να πει. Στη συ­νέ­χεια, ανε­βαί­νει στο βήμα ο Μα­νό­λης Γλέ­ζος. Σε ση­μεία της ομι­λί­ας του ένα μέρος της «πλα­τεί­ας» τον γιου­χά­ρει και τον προ­πη­λα­κί­ζει λε­κτι­κά! Λίγο αρ­γό­τε­ρα, σε πα­ρέμ­βα­ση του Πα­να­γιώ­τη Λα­φα­ζά­νη, η «πλα­τεία» ξε­σπά­ει σε μα­ζι­κούς προ­πη­λα­κι­σμούς και γιου­χα­ΐ­σμα­τα! Δια­λέ­γου­με αυτά τα στιγ­μιό­τυ­πα όχι απλώς για να με­τα­φέ­ρου­με «κλίμα», αλλά γιατί είναι απο­κα­λυ­πτι­κοί σπα­σμοί σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­σης: στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχου­με πλέον γεν­ναί­ες δό­σεις σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­σης, και μά­λι­στα πολύ εκ­φυ­λι­στι­κές της εκ­δο­χές. Τα γιου­χα­ΐ­σμα­τα, οι εκ­δη­λώ­σεις «πο­λι­τι­κού χου­λι­γκα­νι­σμού» της «πλα­τεί­ας» και οι έντο­νες όψεις «προ­σω­πο­λα­τρί­ας» και αυ­το­νό­μη­σης της σχέ­σης «αρ­χη­γού» – «κομ­μα­τι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου» ήταν τα πιο εμ­φα­νή και εύ­γλωτ­τα δείγ­μα­τα. Δεν ήταν όμως μόνο αυτά.
Αν όμως τα τε­τε­λε­σμέ­να στην κα­τεύ­θυν­ση της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­σης ήταν η μία -και κυ­ρί­αρ­χη- πλευ­ρά, η άλλη πλευ­ρά ήταν ότι ο αρι­στε­ρός συ­σχε­τι­σμός, όπως εκ­φρά­ζε­ται από την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα, ενι­σχύ­θη­κε ση­μα­ντι­κά, τόσο στις εκλο­γές για την Κ.Ε. (όπου το πο­σο­στό της ξε­πέ­ρα­σε το 30%, από 25% στις αντί­στοι­χες εκλο­γές στη Συν­διά­σκε­ψη των αρχών Δε­κεμ­βρί­ου 2012) όσο και ου­σια­στι­κά πο­λι­τι­κά. Η «πυγμή» της ηγε­σί­ας, που δια­κιν­δύ­νευ­σε ακόμη και διά­σπα­ση στο όνομα της… ενό­τη­τας και του «κόμ­μα­τος των μελών», γύ­ρι­σε μπού­με­ρανγκ: οι θέ­σεις, το κα­τα­στα­τι­κό και οι ορ­γα­νω­τι­κές απο­φά­σεις υπερ­ψη­φί­στη­καν, αλλά αυτό κό­στι­σε βαριά τραύ­μα­τα στην πο­λι­τι­κή δυ­να­μι­κή, τη συ­νο­χή και το συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης για το στρα­τό­πε­δο της προ­ε­δρι­κής πλειο­ψη­φί­ας.
Πέρα από το γε­νι­κό πο­λι­τι­κό «ισο­ζύ­γιο» του συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης ανά­με­σα στην προ­ε­δρι­κή πλειο­ψη­φία και την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα, στα συ­γκε­κρι­μέ­να επί­δι­κα του συ­νε­δρί­ου ο απο­λο­γι­σμός είναι συ­νο­πτι­κά ο εξής:

Δια­κή­ρυ­ξη και πο­λι­τι­κή από­φα­ση:Υπερ­ψη­φί­στη­καν τα κεί­με­να της πλειο­ψη­φί­ας. Από άποψη πο­λι­τι­κοϊ­δε­ο­λο­γι­κού πλαι­σί­ου, επι­κυ­ρώ­θη­κε ένα πλαί­σιο που είναι σαφώς αρι­στε­ρό­τε­ρα της «πραγ­μα­τι­κής γραμ­μής» η οποία εκ­φω­νεί­ται από τον Αλέξη Τσί­πρα και κε­ντρι­κά περί αυτόν στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά ταυ­τό­χρο­να είναι κυ­ρί­ως για εσω­κομ­μα­τι­κή χρήση και επι­τρέ­πει στην «πραγ­μα­τι­κή γραμ­μή» να εμ­φα­νί­ζε­ται σαν θε­μι­τή ερ­μη­νεία αυτού του πλαι­σί­ου. Οι εναλ­λα­κτι­κές εκ­δο­χές (τρο­πο­λο­γί­ες) της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας (για τη νέα ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση, για το ευρώ, για την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς και τις πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες, για την εθνι­κο­ποί­η­ση τρα­πε­ζών, ΔΕΚΟ και στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας το­μέ­ων της οι­κο­νο­μί­ας υπό κοι­νω­νι­κό και ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο) κα­τα­ψη­φί­στη­καν με πο­σο­στά που κυ­μαί­νο­νταν από 60-70%. Έτσι, επι­κυ­ρώ­θη­κε μια δεξιά με­τα­τό­πι­ση στο πρό­γραμ­μα και την πο­λι­τι­κή γραμ­μή, αλλά χωρίς να επι­βλη­θεί κα­θα­ρά το πο­λι­τι­κό πλαί­σιο το οποίο εκ­φω­νεί και με με βάση το οποίο λει­τουρ­γεί η ηγε­σία. Η υπο­στή­ρι­ξη των 4 εναλ­λα­κτι­κών εκ­δο­χών-τρο­πο­λο­γιών της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας από το 30-40% των συ­νέ­δρων σε ένα συ­νέ­δριο όπου όλοι οι όροι διε­ξα­γω­γής του ήταν δυ­σμε­νείς γι’ αυτήν, δεί­χνει ότι οι αντι­στά­σεις ενά­ντια στη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­ση έχουν ισχυ­ρό έρει­σμα μέσα στο κόμμα.
·      Εκλο­γή του προ­έ­δρου από το συ­νέ­δριο και όχι την Κ.Ε.:Ήταν το ση­μείο όπου ο Αλέ­ξης Τσί­πρας -και ό,τι εκ­προ­σω­πεί μέσα στο κόμ­μα- πέ­τυ­χε την πιο κα­θα­ρή νίκη, αλλά όχι χωρίς τραυ­μα­τι­σμούς για το στρα­τό­πε­δό του. Όταν γι­νό­ταν η ψη­φο­φο­ρία για τον τρόπο εκλο­γής του προ­έ­δρου, έλει­παν μα­ζι­κά από την αί­θου­σα οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας, που έκα­ναν έκτα­κτη συ­νέ­λευ­ση εξαι­τί­ας των «ορια­κών» κα­τα­στά­σε­ων που είχαν προη­γη­θεί στη συ­ζή­τη­ση και τις ψη­φο­φο­ρί­ες για τις συ­νι­στώ­σες και τις λί­στες εκλο­γής στην Κ.Ε. Παρ’ όλα αυτά, τα χέρια που ση­κώ­θη­καν για να υπο­στη­ρί­ξουν την εκλο­γή του προ­έ­δρου από την Κ.Ε. ήταν πολλά… Στη συ­νέ­χεια, η κάλπη έβγα­λε ένα απο­τέ­λε­σμα -για τον μο­να­δι­κό υπο­ψή­φιο Αλέξη Τσί­πρα- που τον τραυ­μα­τί­ζει: εκλέ­χτη­κε με 72,5% των εγκύ­ρων ψη­φο­δελ­τί­ων εξαι­τί­ας μια μάζας λευ­κών και άκυ­ρων ψη­φο­δελ­τί­ων δια­μαρ­τυ­ρί­ας που ανήλ­θαν σε πο­σο­στό 27,5%. Η πιο ση­μα­ντι­κή ωστό­σο νίκη του Αλέξη Τσί­πρα ήταν η οι­κο­δό­μη­ση μιας προ­σω­πι­κής πο­λι­τι­κής σχέ­σης με ση­μα­ντι­κό τμήμα των συ­νέ­δρων που επι­κύ­ρω­σε και ενί­σχυ­σε το «φαι­νό­με­νο» του προ­ε­δρι­κού βο­να­παρ­τι­σμού. Συ­νέ­πεια αυτού ήταν και η ισχυ­ρο­ποί­η­ση -σε σχέση με τη Συν­διά­σκε­ψη του Δε­κεμ­βρί­ου 2012- του συ­σχε­τι­σμού του προ­ε­δρι­κού κομ­μα­τιού στο μπλοκ της πλειο­ψη­φί­ας, όπως κα­τα­γρά­φη­κε στην εκλο­γή της Κ.Ε.
·      «Αυ­το­διά­λυ­ση» συ­νι­στω­σών:Με τα φευ­δε­πί­γρα­φα προ­πα­γαν­δι­στι­κά σχή­μα­τα «κόμμα των μελών», «όχι κόμ­μα­τα μέσα στο κόμμα», «πάλη ενά­ντια στους μη­χα­νι­σμούς μέσα στο κόμμα», η επί­θε­ση ενά­ντια στις συ­νι­στώ­σες ήταν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα επί­θε­ση ενά­ντια σε όλη την αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα του κόμ­μα­τος. Η από­φα­ση να ολο­κλη­ρω­θεί η δια­δι­κα­σία «αυ­το­διά­λυ­σης» σε «εύ­λο­γο» χρόνο και ύστε­ρα από «δια­βού­λευ­ση» επι­δέ­χε­ται πολ­λών ανα­γνώ­σε­ων, αλλά το «νόημά» της θα κρι­θεί πλέον από τις εξε­λί­ξεις και το συ­νο­λι­κό συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης. Η ηγε­σία πήρε την κα­ταρ­χήν από­φα­ση που ήθελε, αλλά δεν ε.ίχε το συ­σχε­τι­σμό για να προ­χω­ρή­σει -όπως θα ήθε­λε- στην αυ­το­διά­λυ­ση εδώ και τώρα», η δε τε­λι­κή υλο­ποί­η­ση της από­φα­σης δεν είναι αυ­το­νό­η­τη ούτε «πε­ρί­πα­τος».
·      Λί­στες και τά­σεις:Η προ­ε­δρι­κή «πυγμή» επι­χεί­ρη­σε τον πε­ριο­ρι­σμό των τά­σε­ων με κα­τάρ­γη­ση των δια­φο­ρε­τι­κών λι­στών εκλο­γής στην Κ.Ε., έκανε έναν εκ­βια­στι­κό ελιγ­μό επι­σεί­ο­ντας σαν απει­λή τα δια­φο­ρε­τι­κά ψη­φο­δέλ­τια και στο τέλος «ει­σέ­πρα­ξε» όχι δύο λί­στες σε ένα ενιαίο ψη­φο­δέλ­τιο αλλά 6 δια­φο­ρε­τι­κά ψη­φο­δέλ­τια, από τα οποία το ψη­φο­δέλ­τιο της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας αύ­ξη­σε τα πο­σο­στά του από το 25% στο 30%! Ο ορι­σμός της πλή­ρους απο­τυ­χί­ας!
·      Νέος εσω­κομ­μα­τι­κός συ­σχε­τι­σμός:Όλα αυτά «συ­νο­ψί­στη­καν» πρω­ταρ­χι­κά στην ισχυ­ρο­ποί­η­ση της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας απέ­να­ντι στο μπλοκ της προ­ε­δρι­κής πλειο­ψη­φί­ας και δευ­τε­ρευό­ντως στην ισχυ­ρο­ποί­η­ση του προ­ε­δρι­κού πόλου μέσα στην πλειο­ψη­φία – οι δύο όψεις, πρω­τεύ­ου­σα και δευ­τε­ρεύ­ου­σα, της οξεί­ας πο­λι­τι­κής πό­λω­σης μέσα στο κόμμα.
Πώς μπο­ρούν να συ­νο­ψι­στούν όλα αυτά; Κα­ταρ­χήν, έχου­με μια αντι­φα­τι­κή ει­κό­να: προ­ε­δρι­κή «πυγμή» που γύ­ρι­σε «μπού­με­ρανγκ», τε­τε­λε­σμέ­να σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­σης (πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά), αλλά
και ισχυ­ρο­ποί­η­ση της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας. Σε αυτή τη γε­νι­κή ει­κό­να, για να βγά­λου­με ένα συ­νο­λι­κό συ­μπέ­ρα­σμα πρέ­πει να προ­σθέ­σου­με τρία ποιο­τι­κά στοι­χεία:
Πρώτο,τη ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση των θέ­σε­ων της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας σε όλα τα κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα (χρέος, ευρώ, κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, μα­ζι­κές εθνι­κο­ποι­ή­σεις με ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο κ.λπ.).
Δεύ­τε­ρο,την ου­σια­στι­κή πο­λυ­διά­σπα­ση της πλειο­ψη­φί­ας μετά το συ­νέ­δριο («ξύ­ρι­σμα» ΠΑ­ΣΟ­Κο­γε­νών και «Πλατ­φόρ­μας 2000» των Μπα­λά­φα – Δού­ρου κ.λπ. στις εκλο­γές για την Κ.Ε., διά­σπα­ση της Αρ.Εν. με­τα­ξύ προ­ε­δρι­κών και «αρι­στε­ρής ΑΡ.ΕΝ.», μια μάλ­λον χα­ώ­δης, αντι­φα­τι­κή και γε­μά­τη αντι­θέ­σεις δια­δι­κα­σία εσω­τε­ρι­κής «ανα­σύν­θε­σης» στο χώρο της πλειο­ψη­φί­ας).
Τρίτο,τη συρ­ρί­κνω­ση των «εν­διά­με­σων» δυ­νά­με­ων προ­συ­νε­δρια­κά (όπως η ΑΝΑΣΑ) και την αδυ­να­μία τους να κα­τα­γρά­ψουν ου­σια­στι­κή δια­κρι­τό­τη­τα μέσα στο συ­νέ­δριο. Ως απο­τέ­λε­σμα της οξεί­ας πο­λι­τι­κής πό­λω­σης μέσα στο κόμμα, οι όποιες δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις κά­ποιων «εν­διά­με­σων» ήταν θε­ω­ρη­τι­κού και «αξια­κού» χα­ρα­κτή­ρα και δεν πή­γαι­ναν στο «τα­μείο»: με την εξαί­ρε­ση του τρό­που εκλο­γής του προ­έ­δρου, στις ψη­φο­φο­ρί­ες για όλα τα επί­μα­χα πο­λι­τι­κά ζη­τή­μα­τα οι «εν­διά­με­σοι» ψή­φι­σαν όλες τις βα­σι­κές θέ­σεις της πλειο­ψη­φί­ας.
Συ­νε­κτι­μώ­ντας όλα τα πα­ρα­πά­νω, το ου­σια­στι­κό συ­μπέ­ρα­σμα είναι ότι η «μάχη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ» πα­ρα­μέ­νει ανοι­χτή! Αυτό είναι η ου­σια­στι­κή νίκη της αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τα «καλά νέα» για όλο το κί­νη­μα και όλη την Αρι­στε­ρά.Από τη στιγ­μή που στο «λο­γα­ρια­σμό» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει «πι­στω­θεί» ένα ση­μα­ντι­κό κε­φά­λαιο πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών στρω­μά­των αλλά και η προ­ο­πτι­κή μιας πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής της οποί­ας η έκ­βα­ση θα κρι­θεί στην τα­ξι­κή πάλη, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ένα από τα «κλει­διά» της τα­ξι­κής πάλης, και η έκ­βα­ση της μάχης για τη φυ­σιο­γνω­μία και τον πο­λι­τι­κό του προ­σα­να­το­λι­σμό δεν είναι υπό­θε­ση μόνο της αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας και ευ­ρύ­τε­ρα του αρι­στε­ρού δυ­να­μι­κού του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), αλλά και όλης της Αρι­στε­ράς και όλου του κι­νή­μα­τος. Αν χαθεί αυτή η μάχη, θα είναι ήττα για όλους. Αν κερ­δη­θεί, θα είναι νίκη για όλους!
Ας δούμε λοι­πόν, υπ’ αυτό το πρί­σμα, συ­νο­πτι­κά τα κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα και αντι­πα­ρα­θέ­σεις.

ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ

Η θέση για κα­τάρ­γη­ση του μνη­μο­νί­ου πα­ρα­μέ­νει στα­θε­ρή σε όλα τα επί­ση­μα ντο­κου­μέ­ντα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η εσω­κομ­μα­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση διε­ξά­γε­ται πάνω στις προ­ϋ­πο­θέ­σεις και τις συ­νέ­πειες που έχει μια τέ­τοια θέση – αν την εν­νο­ού­με πραγ­μα­τι­κά, αν η όποια δια­πραγ­μά­τευ­ση θα είναι το μέσον και όχι ο σκο­πός, υπό ποιες προ­ϋ­πο­θέ­σεις θα εί­μα­στε σε θέση να υπε­ρα­σπι­στού­με και να υλο­ποι­ή­σου­με μέχρι τέ­λους την κα­τάρ­γη­ση του μνη­μο­νί­ου. Έτσι, από την πλευ­ρά της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας μπή­καν οι θέ­σεις «κα­ταγ­γε­λία δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων» (και όχι «ανα­δια­πραγ­μά­τευ­ση» και κα­τάρ­γη­ση των «επα­χθών όρων» τους, όπως ήταν η θέση της πλειο­ψη­φί­ας), «στάση πλη­ρω­μών στο χρέος» και «δια­γρα­φή όλου του χρέ­ους», με την αυ­το­νό­η­τη εξαί­ρε­ση του χρέ­ους προς τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία (και όχι ανα­δια­πραγ­μά­τευ­ση και ευ­ρω­παϊ­κή λύση του προ­βλή­μα­τος με βάση το υπό­δειγ­μα της Γερ­μα­νί­ας του ’53, δη­λα­δή δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους και απο­πλη­ρω­μή του υπό­λοι­που με ρήτρα ανά­πτυ­ξης).
Τα στε­λέ­χη της πλειο­ψη­φί­ας χρη­σι­μο­ποί­η­σαν ένα βα­σι­κό προ­πα­γαν­δι­στι­κό τρικ: ότι οι θέ­σεις της Πλατ­φόρ­μας συ­νι­στούν ανέ­ξο­δο μα­ξι­μα­λι­σμό όσον αφορά το πο­σο­στό του χρέ­ους που θα δια­γρα­φεί. Ωστό­σο, είναι φα­νε­ρό ότι το βα­σι­κό ζή­τη­μα δεν είναι αυτό αλλά κάτι άλλο: αν η λύση θα είναι συ­ναι­νε­τι­κή με τους απέ­να­ντι (οπότε θα συν­δυα­στεί ανα­πό­φευ­κτα με μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές) ή θα πάρει τη μορφή μο­νο­με­ρών ενερ­γειών μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Γιατί απλού­στα­τα στάση πλη­ρω­μών θα έχου­με με το πρώτο ομό­λο­γο που δεν θα απο­πλη­ρω­θεί στη λήξη του και με το πρώτο ευρώ τόκων που δεν θα πλη­ρω­θεί στην ώρα του, κι όχι με το τε­λευ­ταίο ή με τη δια­γρα­φή του συ­νό­λου του χρέ­ους! Ακόμη και το 0,001% του χρέ­ους αν δια­γρά­ψου­με μο­νο­με­ρώς, έχου­με κάνει στάση πλη­ρω­μών!
Είτε λοι­πόν θα απο­φευ­χθεί η στάση πλη­ρω­μών με τη συ­νε­πή συ­νέ­χι­ση της εξυ­πη­ρέ­τη­σης του δη­μό­σιου χρέ­ους (δη­λα­δή θα συ­νε­χί­σουν να κα­τα­βάλ­λο­νται κα­νο­νι­κά τόκοι και χρε­ο­λύ­σια) οπότε η όποια δια­γρα­φή χρέ­ους θα είναι συ­ναι­νε­τι­κή (άρα δεν θα δια­φέ­ρει και πολύ από το «κού­ρε­μα» που έκα­ναν ο Βε­νι­ζέ­λος και ο Πα­πα­δή­μος στα τέλη του 2011, που ση­μαί­νει ότι ξα­να­πέ­φτου­με στην αγκα­λιά των μνη­μο­νί­ων) είτε θα πάμε σε στάση πλη­ρω­μών (σαν δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό όπλο αλλά κυ­ρί­ως για λό­γους ου­σί­ας), σε κα­ταγ­γε­λία των δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων και σε δια­γρα­φή του χρέ­ους, με όρους ρήξης με την τρόι­κα, τους τρα­πε­ζί­τες και τους κα­πι­τα­λι­στές.
Ήταν πολύ ση­μα­ντι­κή στιγ­μή συ­νο­λι­κά για την ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά ότι η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα έβαλε κα­θα­ρά τέ­τοιες θέ­σεις όχι σε μειο­ψη­φι­κά ακρο­α­τή­ρια πρω­το­πό­ρων αγω­νι­στών αλλά σε ένα συ­νέ­δριο μα­ζι­κού κόμ­μα­τος της Αρι­στε­ράς! Με λίγα λόγια, όπως και σε όλα τα άλλα κε­ντρι­κά ζη­τή­μα­τα του συ­νε­δρί­ου, ξε­πρό­βαλ­λε αδυ­σώ­πη­το το δί­λημ­μα: συ­ναί­νε­ση και άρα μνη­μό­νιο ή ρήξη και ανα­τρο­πή – μέσος δρό­μος δεν υπάρ­χει!

ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Η εμπει­ρία της Κύ­πρου έδωσε με­γά­λη ώθηση και ξε­κα­θά­ρι­σε τις δια­φο­ρε­τι­κές γραμ­μές μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και σε αυτό το με­γά­λο ζή­τη­μα. Η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα έθεσε το ζή­τη­μα με τη «σωστή σειρά»: η κα­τάρ­γη­ση του μνη­μο­νί­ου και η κα­ταγ­γε­λία των δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων θα έχουν ανα­πό­φευ­κτο απο­τέ­λε­σμα τη με­τω­πι­κή ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη. Και αντί­στρο­φα: χωρίς απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και ετοι­μό­τη­τα για τη με­τω­πι­κή ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη, πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου και ενός σχε­δί­ου εξό­δου από το ευρώ, οι θέ­σεις για κα­τάρ­γη­ση του μνη­μο­νί­ου και κα­ταγ­γε­λία των δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων δεν μπο­ρούν να υλο­ποι­η­θούν! Εν­δε­χό­με­νο ο Σόι­μπλε και οι όμοιοί του να χρη­μα­το­δο­τή­σουν (χάρη σε μια «σκλη­ρή» ή «επι­τυ­χη­μέ­νη» ή «έξυ­πνη» δια­πραγ­μά­τευ­ση!) ένα πρό­γραμ­μα κα­τάρ­γη­σης του μνη­μο­νί­ου και ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας στην Ελ­λά­δα δεν υπάρ­χει, και αντί­θε­τα είναι βέ­βαιο ότι θα αντι­με­τω­πί­σου­με δι­λήμ­μα­τα και εκ­βια­σμούς όπως αυτά στα οποία βρέ­θη­κε η Κύ­προς πρό­σφα­τα! Η με­τω­πι­κή ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη ση­μαί­νει σχέ­διο και προ­ε­τοι­μα­σία για πολλά εν­δε­χό­με­να, αυ­το­νό­η­τα και για την επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα (πά­ντως, να προ­σθέ­σου­με εν πα­ρό­δω ότι η τα­κτι­κή δια­χεί­ρι­σης της ρήξης με την Ευ­ρω­ζώ­νη έχει τε­ρά­στια ση­μα­σία). Μια τέ­τοια επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα δεν πα­ρα­πέ­μπει σε άλλο πρό­γραμ­μα, άλλες πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες, άλλο προ­σα­να­το­λι­σμό.
Έτσι η με­τω­πι­κή ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και η έξο­δος από το ευρώ, δη­λα­δή η ρήξη με το ευ­ρω­παϊ­κό και διε­θνές κα­πι­τα­λι­στι­κό – ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύ­στη­μα:

• Είναι συ­νέ­πεια της ρήξης σε εθνι­κό επί­πε­δο, με το «δικό μας» κα­πι­τα­λι­σμό, συ­νέ­πεια μιας ρήξης με τα­ξι­κό πε­ριε­χό­με­νο (κα­τάρ­γη­ση μνη­μο­νί­ων και πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας), κι όχι το αντί­θε­το!
• Δεν πα­ρα­πέ­μπει σε μια πο­λι­τι­κή απο­κα­τά­στα­σης της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού μέσα από την ανά­κτη­ση των ερ­γα­λεί­ων εθνι­κής οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής (νό­μι­σμα και αντα­γω­νι­στι­κές υπο­τι­μή­σεις του), αλλά σε μια πο­λι­τι­κή κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού, καθώς η ρήξη με τα διε­θνή στη­ρίγ­μα­τα του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού και η βέ­βαιη με­γά­λη υπο­τί­μη­ση του εθνι­κού νο­μί­σμα­τος θα πα­ρο­ξύ­νουν και κλι­μα­κώ­σουν την πάλη για την εξου­σία, οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή, στην ίδια την Ελ­λά­δα.
  • Τα δύο τε­λευ­ταία συ­μπε­ρά­σμα­τα θέ­λουν ακόμη πολλή δου­λειά από τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας, αλλά οι κα­ταρ­χήν βά­σεις για τη «σωστή σειρά» και την έντα­ξη της εξό­δου από το ευρώ σε μια με­τα­βα­τι­κή πο­λι­τι­κή ρήξης με τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό και πάλης για την οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή εξου­σία έχουν τεθεί.
  • Από το μέ­τω­πο της ετε­ρό­κλη­της πλειο­ψη­φί­ας εκτέ­θη­καν (στην προ­συ­νε­δρια­κή δια­δι­κα­σία και στο συ­νέ­δριο) οι θέ­σεις του αρι­στε­ρού ευ­ρω­παϊ­σμού: η θέση του κόμ­μα­τος είναι «καμιά θυσία για το ευρώ», άρα η απά­ντη­ση στους εκ­βια­σμούς της Ευ­ρω­ζώ­νης είναι δε­δο­μέ­νη, ευ­ρω­παϊ­κή η κρίση – ευ­ρω­παϊ­κή και η λύση, όχι στην πάλη των εθνών – ναι στην πάλη των τά­ξε­ων, έξο­δος από το ευρώ ση­μαί­νει νέα υπο­τί­μη­ση της ερ­γα­σί­ας προς όφε­λος των εξα­γω­γι­κών επι­δό­σε­ων του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού σε έναν αντα­γω­νι­σμό με την τιμή της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης και άρα με τους ερ­γα­ζό­με­νους σε άλλες χώρες, έξο­δος από το ευρώ ση­μαί­νει στρα­τη­γι­κή σο­σια­λι­σμού σε μια μόνο χώρα.
  • Αυτή η κί­βδη­λα «τα­ξι­κή» και «διε­θνι­στι­κή» πο­λι­τι­κή παίρ­νει πλη­ρω­μέ­νες απα­ντή­σεις:
  • ·      Η θέση της πλειο­ψη­φί­ας (επο­μέ­νως και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) δεν είναι καν το «καμιά θυσία για το ευρώ»!Το σχε­τι­κό εδά­φιο λέει επί λέξει: «Όπως ήθελε να συ­μπυ­κνώ­σει το σύν­θη­μα ‘‘καμιά θυσία για το ευ­ρώ­’’,, από­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα για εμάς είναι η απο­τρο­πή της αν­θρω­πι­στι­κής κα­τα­στρο­φής και η ικα­νο­ποί­η­ση των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών και όχι η υπο­τα­γή σε υπο­χρε­ώ­σεις που άλλοι ανέ­λα­βαν υπο­θη­κεύ­ο­ντας τη χώρα. Δε­σμευό­μα­στε ότι θα αντι­με­τω­πί­σου­με τις εν­δε­χό­με­νες απει­λές και τους εκ­βια­σμούς των δα­νει­στών με όλα τα δυ­να­τά όπλα που μπο­ρού­με να επι­στρα­τεύ­σου­με, ενώ εί­μα­στε ήδη έτοι­μοι να ανα­με­τρη­θού­με με τη δυ­σμε­νέ­στε­ρη εξέ­λι­ξη, σί­γου­ροι ότι ο ελ­λη­νι­κός λαός θα μας στη­ρί­ξει». Στην πράξη, στο δη­μό­σιο λόγο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (όπως εκ­φω­νεί­ται προ­νο­μια­κά από κε­ντρι­κά στε­λέ­χη του προ­ε­δρι­κού μπλοκ) η θέση είναι «Όχι πάση θυσία στο ευρώ» – που προ­φα­νώς δεν είναι το ίδιο με το «Καμιά θυσία για το ευρώ»…
  • ·      Ακρι­βώς επει­δή η κρίση είναι ευ­ρω­παϊ­κή (και, ακόμη πα­ρα­πέ­ρα, διε­θνής), η «πάλη των εθνών», δη­λα­δή με­τα­ξύ των επι­μέ­ρους κα­πι­τα­λι­στι­κών και ιμπε­ρια­λι­στι­κών χωρών, οξύ­νε­ται.Έτσι, οι μόνες ρε­α­λι­στι­κές ευ­ρω­παϊ­κές και διε­θνείς «λύ­σεις» είναι αυτές που ξέ­ρου­με: «λύ­σεις» μνη­μο­νια­κής τα­ξι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης και «λύ­σεις» ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­βο­λής και εκ­με­τάλ­λευ­σης. Οπότε, είναι ακρι­βώς οι ευ­ρω­παϊ­κές και διε­θνείς λύ­σεις που υπα­κού­ουν στον κα­νό­να της «πάλης των εθνών», που είναι λύ­σεις τα­ξι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης. Και αντί­θε­τα: οι λύ­σεις από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων της ερ­γα­τι­κής τάξης, οι λύ­σεις που υπα­κού­ουν στον κα­νό­να της πάλης των τά­ξε­ων, υπα­κού­ουν ανα­πό­φευ­κτα και στο δεύ­τε­ρο γνω­στό κα­νό­να, του «αδύ­να­μου κρί­κου»: οι ρή­ξεις πραγ­μα­το­ποιού­νται σε εθνι­κό επί­πε­δο και στα­θε­ρο­ποιού­νται-νι­κούν με την επέ­κτα­σή τους σε διε­θνές. Η πραγ­μα­τι­κά τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή και ο πραγ­μα­τι­κός διε­θνι­σμός στη­ρί­ζο­νται ακρι­βώς σ’ αυτή τη σχέση, σ’ αυτή τη δια­λε­κτι­κή της πάλης σε εθνι­κό και σε διε­θνές επί­πε­δο. Ο αρι­στε­ρός ευ­ρω­παϊ­σμός, κα­ταρ­γεί αυτή τη σχέση και στους δύο πό­λους της δια­λε­κτι­κής της με το να προ­βάλ­λει ένα σχέ­διο «αλ­λα­γής» που ξε­κι­νά­ει με συ­ναι­νε­τι­κές «λύ­σεις» με το διε­θνές σύ­στη­μα.
  • ·      Υπο­τί­μη­ση της ερ­γα­σί­ας, εντός ευρώ και στο όνομα της πα­ρα­μο­νής στο ευρώ, έχου­με ήδη. Και θα συ­νε­χί­σου­με να έχου­με υπο­τί­μη­ση της ερ­γα­σί­ας και στο εν­δε­χό­με­νο εξό­δου από το ευρώ αν δεν αλ­λά­ξουν οι όροι της τα­ξι­κής κυ­ριαρ­χί­ας.Διότι απλού­στα­τα το αν υπάρ­χει υπο­τί­μη­ση της ερ­γα­σί­ας δεν εξαρ­τά­ται από το νό­μι­σμα αυτό κα­θαυ­τό αλλά από το ποια τάξη κυ­ριαρ­χεί ώστε να υλο­ποι­ή­σει ή να ανα­τρέ­ψει την πο­λι­τι­κή υπο­τί­μη­σης της ερ­γα­σί­ας. Κατά πα­ρά­δο­ξο τρόπο, οι υπο­στη­ρι­κτές της ευ­ρω­παϊ­κής «λύσης», της κα­τάρ­γη­σης του μνη­μο­νί­ου και της ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας εντός ευρώ, που θε­ω­ρούν ρε­α­λι­στι­κή μια τέ­τοια «συ­ναι­νε­τι­κή αλ­λα­γή», ταυ­τό­χρο­να θε­ω­ρούν ότι σε πι­θα­νή έξοδο από το ευρώ τα βάρη της υπο­τί­μη­σης λόγω υπο­τί­μη­σης του νο­μί­σμα­τος θα φορ­τω­θούν «εξ ορι­σμού» στην ερ­γα­τι­κή τάξη! Ίσως επει­δή, ούτως ή άλλως, απο­κλεί­ουν οποια­δή­πο­τε λύση στο μόνο πραγ­μα­τι­κά ρε­α­λι­στι­κό έδα­φος: της ανα­τρο­πής της εξου­σί­ας της αστι­κής τάξης – γιατί, χωρίς αυτή την προ­ϋ­πό­θε­ση, είτε εντός είτε εκτός ευρώ, η μοίρα της ερ­γα­τι­κής τάξης θα είναι η υπο­τί­μη­σης της ερ­γα­τι­κής της δύ­να­μης!

Η αντι­κει­με­νι­κή θέση και η πο­λι­τι­κή που ακο­λου­θεί μια χώρα στις διε­θνείς σχέ­σεις δεν κα­θο­ρί­ζε­ται από το νό­μι­σμα ούτε από το αν αυτό υπο­τι­μά­ται ή ανα­τι­μά­ται. Όποιος το βλέ­πει έτσι, ασκεί μια νο­μι­σμα­τι­κή και όχι τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή. Μια σο­σια­λι­στι­κή χώρα, για πα­ρά­δειγ­μα, δεν έχει δι­καί­ω­μα «νό­μι­μης ύπαρ­ξης» από τη σκο­πιά του διε­θνι­σμού παρά μόνο αν το νό­μι­σμά της έχει στα­θε­ρή ισο­τι­μία ένα­ντι όλων των άλλων νο­μι­σμά­των (κάτι εξ ορι­σμού ανέ­φι­κτο!) – αλ­λιώς, συμ­με­τέ­χει στην πα­γκό­σμια «πάλη των εθνών» για την με νο­μι­σμα­τι­κά μέσα υπο­τί­μη­ση της ερ­γα­σί­ας;!! Μη ξε­χνά­με ότι η Ρωσία είχε ρού­βλι και επί τσά­ρου και επί Μπολ­σε­βί­κων και επί Στά­λιν και επί Μπρέζ­νιεφ και σή­με­ρα επί Πού­τιν – και ποτέ η ισο­τι­μία του με τα άλλα νο­μί­σμα­τα δεν ήταν στα­θε­ρή. Αντί­θε­τα, είναι οι πο­λι­τι­κές θέ­σεις της πλειο­ψη­φί­ας που, πα­ρα­πέ­μπο­ντας σε «ευ­ρω­παϊ­κές λύ­σεις», οδη­γούν ανα­πό­φευ­κτα σε συμ­βι­βα­σμό και σε δια­τή­ρη­ση της υπο­τί­μη­σης της ερ­γα­σί­ας, άρα και σε μια δια­δι­κα­σία επι­δό­τη­σης των εξα­γω­γι­κών επι­δό­σε­ων των Ελ­λή­νων κα­πι­τα­λι­στών με τη διαρ­κή μεί­ω­ση του ερ­γα­τι­κού κό­στους! Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μια τέ­τοια προ­σέγ­γι­ση είναι «νο­μι­σμα­τι­κή» και όχι τα­ξι­κή, καθώς κάνει αφαί­ρε­ση του βα­σι­κού: ποια τάξη και άρα ποια πο­λι­τι­κή κυ­ριαρ­χεί στη χώρα που έχει επι­στρέ­ψει στο εθνι­κό νό­μι­σμα. Το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο όμως είναι ότι δεν αντι­λαμ­βά­νε­ται (όπως και τμή­μα­τα του «αντι-Ε.Ε.» χώρου) ότι η επι­στρο­φή σε εθνι­κό νό­μι­σμα σε συν­θή­κες με­τω­πι­κής ρήξης με τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό και το διε­θνές σύ­στη­μα, για το κρί­σι­μο πρώτο διά­στη­μα θα οδη­γή­σει σε μια συν­θή­κη όπου το εθνι­κό νό­μι­σμα σε με­γά­λο βαθμό δεν θα γί­νε­ται απο­δε­κτό στις διε­θνείς συ­ναλ­λα­γές, μέχρι η ανα­τρο­πή να εμπε­δω­θεί ή να… ανα­τρα­πεί.
·      Η κα­τη­γο­ρία ότι έξο­δος από το ευρώ ση­μαί­νει εξ ορι­σμού στρα­τη­γι­κή «σο­σια­λι­σμού σε μία μόνο χώρα» είναι η πιο αστή­ρι­κτη απ’ όλες – στα όρια της πο­λι­τι­κής σο­φι­στεί­ας. Εδώ, δύο τινά μπο­ρούν να συμ­βαί­νουν: είτε (για να είναι «νό­μι­μη» από διε­θνι­στι­κή άποψη) η ανα­τρο­πή πρέ­πει να ξε­σπά­σει ταυ­τό­χρο­να σε πολ­λές χώρες είτε θα ξε­κι­νή­σει σε εθνι­κό επί­πε­δο και θα επε­κτα­θεί διε­θνώς. Σε όλες τις συ­ζη­τή­σεις στρα­τη­γι­κού χα­ρα­κτή­ρα μέσα στην Αρι­στε­ρά, η ιδέα της ταυ­τό­χρο­νης διε­θνούς ρήξης δεν υπάρ­χει! Η συ­ζή­τη­ση ήταν άλλη: αν ο δρό­μος για το σο­σια­λι­σμό θα ανοί­ξει πρώτα στις πιο ανα­πτυγ­μέ­νες κα­πι­τα­λι­στι­κές χώρες (που θα «τρα­βή­ξουν» στο δρόμο του σο­σια­λι­σμού και τις πιο κα­θυ­στε­ρη­μέ­νες) ή μπο­ρεί αυτή η «επε­τη­ρί­δα» να πα­ρα­καμ­φθεί. Σε αυτή τη συ­ζή­τη­ση η Ιστο­ρία απε­φάν­θη ορι­στι­κά ότι ο Λένιν είχε δίκιο και ο Κά­ου­τσκι άδικο. Η πλειο­ψη­φία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν απο­δέ­χε­ται ρητά την ιδέα περί ταυ­τό­χρο­νης διε­θνούς ανα­τρο­πής, την απο­δέ­χε­ται όμως έμ­με­σα δια­τυ­πώ­νο­ντας τον ισχυ­ρι­σμό ότι ρήξη σε εθνι­κό επί­πε­δο ση­μαί­νει «σο­σια­λι­σμός σε μία μόνο χώρα»! Προ­φα­νώς τους πέ­φτει κομ­μά­τι δύ­σκο­λο να υιο­θε­τή­σουν τη λε­νι­νι­στι­κή θε­ω­ρία του «αδύ­να­μου κρί­κου»: η ανα­τρο­πή ξε­κι­νά­ει σε εθνι­κό επί­πε­δο και νι­κά­ει – εμπε­δώ­νε­ται με την επέ­κτα­σή της σε διε­θνές.
Τε­λι­κά, το ευρώ «μας λέει όλη την αλή­θεια» και υπο­βάλ­λει τα πο­λι­τι­κά σχέ­δια στην Αρι­στε­ρά σε σκλη­ρή δο­κι­μα­σία: κα­τάρ­γη­ση μνη­μο­νί­ου – ανα­τρο­πή πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας – με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα πάλης για την οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή εξου­σία σαν τη μόνη απά­ντη­ση στην υπο­τί­μη­ση της ερ­γα­σί­ας («κι­νε­ζο­ποί­η­ση») είτε εντός είτε εκτός ευρώ.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Η συ­ζή­τη­ση για την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε από από­πει­ρες προ­πα­γαν­δι­στι­κής δια­στρέ­βλω­σης των θέ­σε­ων της Πλατ­φόρ­μας, από τα­κτι­κί­στι­κους αφο­ρι­σμούς («αφού το ΚΚΕ αρ­νεί­ται τη συμ­μα­χία της Αρι­στε­ράς, οι θέ­σεις της Πλατ­φόρ­μας είναι με­τέ­ω­ρες») και από πο­λι­τι­κή φυ­γο­μα­χία (όλος ο μπα­ξές των θέ­σε­ων της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου για κυ­βέρ­νη­ση «εθνι­κής σω­τη­ρί­ας», για συμ­μα­χί­ες με όλο το φάσμα των δυ­νά­με­ων πλην Χρυ­σής Αυγής και σα­μα­ρι­κής Δε­ξιάς, για «στρο­φή στο Κέ­ντρο» κ.λπ. πα­ρα­με­ρί­στη­κε φρο­νί­μως…). Έτσι, δεν έγινε συ­ζή­τη­ση γι’ αυτό που βρί­σκε­ται στο φόντο: αν η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς δεν εντάσ­σε­ται σε ένα σχέ­διο με­τά­βα­σης, τότε σε ποιο σχέ­διο εντάσ­σε­ται;
Όλες οι κρί­σι­μες συ­ζη­τή­σεις στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι συ­ζη­τή­σεις πο­λι­τι­κές, προ­γραμ­μα­τι­κές και τα­κτι­κής. Η συ­ζή­τη­ση για το πώς εντάσ­σο­νται όλα αυτά σε ένα στρα­τη­γι­κό πλάνο είναι υπο­τυ­πώ­δης. Η ανα­φο­ρά στο σο­σια­λι­σμό είναι γε­νι­κό­λο­γη και «αξια­κού» χα­ρα­κτή­ρα. Έτσι, ο τρό­πος σύν­δε­σης του τω­ρι­νού πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου με το στρα­τη­γι­κό στόχο (το σο­σια­λι­σμό) είναι θε­ω­ρη­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα και απο­δί­δε­ται με φρά­σεις όπως «με κα­τεύ­θυν­ση το σο­σια­λι­σμό», «στην προ­ο­πτι­κή του σο­σια­λι­σμού» κ.λπ. Το ερώ­τη­μα πώς εντάσ­σο­νται τα τω­ρι­νά μας πο­λι­τι­κά κα­θή­κο­ντα, το πο­λι­τι­κό σχέ­διο, το πρό­γραμ­μα κ.λπ. σε μια με­τα­βα­τι­κή σο­σια­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή, μένει ανα­πά­ντη­το. «Πίσω από τις γραμ­μές» των κει­μέ­νων και των λόγων, προ­βάλ­λει ξε­κά­θα­ρα η λο­γι­κή της θε­ω­ρί­ας των στα­δί­ων: τα κα­θή­κο­ντα «αυτής της φάσης» απο­συν­δέ­ο­νται από το σο­σια­λι­σμό, καθώς τώρα προ­έ­χει η κά­λυ­ψη των άμε­σων, θε­με­λιω­δών ανα­γκών των αν­θρώ­πων – «πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­σου­με την αν­θρω­πι­στι­κή κα­τα­στρο­φή», «να δώ­σου­με ψωμί στον κόσμο» κ.λπ. Ανα­πό­φευ­κτα, αυτού του τύπου τα «άμεσα κα­θή­κο­ντα» εμπνέ­ουν έναν «ου­το­πι­κό ρε­α­λι­σμό» που προ­βάλ­λει την πε­ποί­θη­ση ότι μπο­ρούν να αντι­με­τω­πι­στούν από την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς οι ζω­τι­κές ανά­γκες της ερ­γα­τι­κής τάξης, των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των, της νε­ο­λαί­ας κ.λπ. για ένα ολό­κλη­ρο «στά­διο» ή «φάση» χωρίς να αμ­φι­σβη­τη­θεί -σε «αυτή τη φάση»- η εξου­σία της αστι­κής τάξης! Η απο­σύν­δε­ση των άμε­σων κα­θη­κό­ντων από το σο­σια­λι­σμό ση­μαί­νει έτσι την απο­σύν­δε­ση της «σω­τη­ρί­ας του λαού» από την πάλη και την αμ­φι­σβή­τη­ση της εξου­σί­ας της αστι­κής τάξης. Ωσάν να μπο­ρεί αυτή η εξου­σία να ου­δε­τε­ρο­ποι­η­θεί γι’ «αυτή τη φάση», να μπει σε πα­ρέν­θε­ση, επι­τρέ­πο­ντας στην κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς να αντι­με­τω­πί­σει τα ζω­τι­κά προ­βλή­μα­τα του κό­σμου πα­ρα­κάμ­πτο­ντας το γε­γο­νός ότι αυτά τα ζω­τι­κά προ­βλή­μα­τα είναι απο­τέ­λε­σμα της βα­θιάς κρί­σης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, της διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­στι­κής «λύσης» που έχει επι­βλη­θεί, των μνη­μο­νί­ων σω­τη­ρί­ας του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, πάνω απ’ όλα του γε­γο­νό­τος ότι η αστι­κή τάξη κρα­τά­ει τα «κλει­διά» της οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας και κα­νο­ναρ­χεί τις πο­λι­τι­κές της εσω­τε­ρι­κής υπο­τί­μη­σης. Και, εν τέλει, ωσάν να μπο­ρείς να ανα­δια­νεί­μεις τον πλού­το χωρίς να τον κα­τέ­χεις ή ωσάν να μπο­ρείς να ελέγ­ξεις τις δη­μό­σιες επι­χει­ρή­σεις που ιδιω­τι­κο­ποι­ή­θη­καν ενώ αυτές ανή­κουν στους κα­πι­τα­λι­στές. Μόνο αν πι­στεύ­ει ότι οι κα­πι­τα­λι­στές είναι «καλοί άν­θρω­ποι» και θα συ­νερ­γα­στούν με την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς για το καλό της ερ­γα­τι­κής τάξης, δη­λα­δή θα πά­ψουν να επεν­δύ­ουν και να πα­ρά­γουν για το κέρ­δος, μπο­ρεί να έχει κα­νείς τέ­τοιες φα­ντα­σιώ­σεις…

ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΜΕ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ

Καθώς η θε­ω­ρία των στα­δί­ων δεν στη­ρί­ζε­ται θε­ω­ρη­τι­κά, δεν προ­βάλ­λε­ται καν ανοι­χτά, λα­θρο­βιοί μέσα από τα­κτι­κού χα­ρα­κτή­ρα εμπνεύ­σεις και ανα­φο­ρές, οι συ­νέ­πειές της «ανι­χνεύ­ο­νται» σε διά­φο­ρα ση­μεία του προ­γράμ­μα­τος, με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρη την πε­ρί­πτω­ση των εθνι­κο­ποι­ή­σε­ων με ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο. Η βα­σι­κή θέση της πο­λι­τι­κής από­φα­σης για το ζή­τη­μα της πάλης ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις ήταν η ανά­κτη­ση του «δη­μό­σιου ελέγ­χου» πάνω στις ΔΕΚΟ και σε δη­μό­σιες επι­χει­ρή­σεις που έχουν ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί ή είναι σε δια­δι­κα­σία ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης ή θα ιδιω­τι­κο­ποι­η­θούν. Ούτε λόγος για δη­μό­σια ιδιο­κτη­σία ή εθνι­κο­ποί­η­ση. Η πλειο­ψη­φία δεν μας εξή­γη­σε ποια καλή ιδέα έχει ώστε να απο­κτη­θεί ο «δη­μό­σιος έλεγ­χος» των επι­χει­ρή­σε­ων αυτών όταν πα­ρα­μέ­νουν στην ιδιο­κτη­σία των κα­πι­τα­λι­στών! Ούτε μας εξή­γη­σε πώς μπο­ρεί να ασκη­θεί αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή, να προ­σφερ­θούν φτη­νές ή δω­ρε­άν υπη­ρε­σί­ες στον κόσμο που πει­νά­ει, πώς τε­λι­κά μπο­ρεί να στα­θεί έστω μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς όταν όλος ο το­μέ­ας των μα­ζι­κών θε­με­λιω­δών υπη­ρε­σιών μα­ζι­κής λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης (θα) έχει ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί και θα πα­ρα­μεί­νει στα χέρια των κα­πι­τα­λι­στών.
Η πο­λι­τι­κή από­φα­ση, ωστό­σο, μι­λού­σε για ανά­κτη­ση του «δη­μό­σιου ελέγ­χου και ιδιο­κτη­σί­ας» στις τρά­πε­ζες. Παρ’ όλα αυτά, από τα συμ­φρα­ζό­με­να της θέσης συ­μπε­ραί­νε­ται σαφώς ότι αυτό θα επι­διω­χθεί στη βάση των τε­τε­λε­σμέ­νων της ανα­κε­φα­λαί­ω­σης των τρα­πε­ζών (δεν υπήρ­χε λέξη ότι η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς δεν ανα­γνω­ρί­ζει και θα κα­ταρ­γή­σει αυτά τα τε­τε­λε­σμέ­να): αφού ανα­κε­φα­λαιώ­θη­καν με δη­μό­σιο (δα­νει­κό) χρήμα, το Δη­μό­σιο δι­καιού­ται να πάρει κοι­νές με­το­χές και να απο­κτή­σει την ιδιο­κτη­σία. Υπάρ­χει όμως η «λε­πτο­μέ­ρεια»: οι τρά­πε­ζες ανή­κουν πλέον στο Τα­μείο Χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής Στα­θε­ρό­τη­τας, πρα­κτι­κά στα χέρια της τρόι­κας. Πώς λοι­πόν θα τις απο­σπά­σου­με από τα χέρια της τρόι­κας αν όχι με μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες που θα ακυ­ρώ­νουν τα τε­τε­λε­σμέ­να της ανα­κε­φα­λαί­ω­σης; Σε αυτό το ενο­χλη­τι­κό ερώ­τη­μα, όχι μόνο δεν υπήρ­ξε απά­ντη­ση από την πλειο­ψη­φία, αλλά απο­φεύ­χθη­κε φρο­νί­μως οποια­δή­πο­τε ανα­φο­ρά!
Μόνο έτσι μπο­ρεί να εξη­γη­θεί γιατί ενώ για όλες τις υπό­λοι­πες δη­μό­σιες επι­χει­ρή­σεις που ιδιω­τι­κο­ποι­ή­θη­καν ή θα ιδιω­τι­κο­ποι­η­θούν γί­νε­ται λόγος μόνο για «δη­μό­σιο έλεγ­χο», στις τρά­πε­ζες γί­νε­ται λόγος επι­πλέ­ον και για «δη­μό­σια ιδιο­κτη­σία»: εν­νο­ούν την («αυ­το­δί­καιη»!) από­κτη­ση από το Δη­μό­σιο κοι­νών με­το­χών στη βάση των τε­τε­λε­σμέ­νων της ανα­κε­φα­λαί­ω­σης!
Του­λά­χι­στον στη συ­ζή­τη­ση στο συ­νέ­δριο δεν ακού­σα­με το «επι­χεί­ρη­μα» που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε ευ­ρέ­ως στην προ­συ­νε­δρια­κή δια­δι­κα­σία, βάσει του οποί­ου η εθνι­κο­ποί­η­ση του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος θα συ­νι­στού­σε εθνι­κο­ποί­η­ση των ζη­μιών των τρα­πε­ζών επει­δή όλες έχουν κε­φα­λαια­κές «τρύ­πες» και «σάπιο» ενερ­γη­τι­κό! Θα μπο­ρού­σε τότε να απα­ντή­σει κα­νείς απλά: ε, τότε, ας αφή­σου­με τις τρά­πε­ζες στους κα­πι­τα­λι­στές και την τρόι­κα – θα ήταν μια με­γα­λο­φυ­ής ιδέα για την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς…
Σε αντί­θε­ση με την πλειο­ψη­φία, η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα όχι μόνο έθεσε το στόχο της κα­ταγ­γε­λί­ας των τε­τε­λε­σμέ­νων ανα­κε­φα­λαί­ω­σης των τρα­πε­ζών και της εθνι­κο­ποί­η­σης του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος στο σύ­νο­λό του, της επα­νε­θνι­κο­ποί­η­σης όλων των ΔΕΚΟ και δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων που ιδιω­τι­κο­ποι­ή­θη­καν ή θα ιδιω­τι­κο­ποι­η­θούν, αλλά έθεσε και τέσ­σε­ρα ποιο­τι­κά στοι­χεία στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας:
Πρώτο,την εθνι­κο­ποί­η­ση στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας το­μέ­ων της οι­κο­νο­μί­ας (ενέρ­γεια, τη­λε­πι­κοι­νω­νί­ες, με­τα­φο­ρές κ.λπ.), κι όχι απλώς επι­μέ­ρους επι­χει­ρή­σε­ων.
Δεύ­τε­ρο,την εθνι­κο­ποί­η­ση υπό ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο.
Τρίτο,την επέ­κτα­ση του ερ­γα­τι­κού και κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου στον ιδιω­τι­κό τομέα της οι­κο­νο­μί­ας.
Τέ­ταρ­το,την έντα­ξη ενός τέ­τοιου προ­γράμ­μα­τος εθνι­κο­ποι­ή­σε­ων υπό ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο στην κα­τεύ­θυν­ση της πλή­ρους κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των μέσων πα­ρα­γω­γής.
Οι­κο­δο­μώ­ντας έτσι έναν απο­φα­σι­στι­κό κρίκο πο­λι­τι­κής στο σή­με­ρα που φτιά­χνει «γέ­φυ­ρες» συ­γκε­κρι­μέ­να και πρα­κτι­κά κι όχι αφη­ρη­μέ­να και θε­ω­ρη­τι­κά, με την αμ­φι­σβή­τη­ση της ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας στα βα­σι­κά μέσα πα­ρα­γω­γής, το σο­σια­λι­σμό. (Εδώ υπάρ­χουν οι απαρ­χές ενός σο­σια­λι­στι­κού σχε­δί­ου, σε αντί­θε­ση με τα κεϊν­σια­νά σχέ­δια που εντάσ­σουν να πρό­γραμ­μα εθνι­κο­ποι­ή­σε­ων σε μια στρα­τη­γι­κή μι­κτής κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Ωστό­σο, μένει ακόμη πολλή αν όχι όλη η δου­λειά για να γίνει στι­βα­ρό και συ­γκε­κρι­μέ­νο ένα τέ­τοιο σχέ­διο.)

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΠΩΝ: Η ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Ενώ στα πα­ρα­πά­νω βα­σι­κά ζη­τή­μα­τα υπήρ­ξε και συ­ζή­τη­ση και αντι­πα­ρά­θε­ση (με σο­βα­ρά ελ­λείμ­μα­τα κατά πε­ρί­πτω­ση), στο ζή­τη­μα της Χρυ­σής Αυγής, δη­λα­δή της ση­μα­σί­ας της ανό­δου του να­ζι­στι­κού ρεύ­μα­τος και του κιν­δύ­νου που αντι­προ­σω­πεύ­ει, δεν έγινε καν συ­ζή­τη­ση! Σαν να μην απο­τε­λεί θα­νά­σι­μο κίν­δυ­νο ή σαν να μην πρό­κει­ται να αντι­με­τω­πί­σου­με το να­ζι­σμό στην πάλη για την εξου­σία. Σαν να μπο­ρούν να υλο­ποι­η­θούν τόσο με­γά­λα σχέ­δια, όπως κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, κα­τάρ­γη­ση του μνη­μο­νί­ου, σύ­γκρου­ση με την Ευ­ρω­ζώ­νη κ.λπ. χωρίς να βρού­με στο δρόμο μας τη Χρυσή Αυγή!
Δυ­στυ­χώς το συ­γκε­κρι­μέ­νο ζή­τη­μα δεν ιε­ραρ­χή­θη­κε ψηλά ούτε από την Πλατ­φόρ­μα ούτε από άλλες δυ­νά­μεις που έχουν δεί­ξει ευαι­σθη­σία στον αγώνα ενά­ντια στο φα­σι­σμό (ΑΝΑΣΑ, «Αρι­στε­ρή ΑΡ.ΕΝ.»). Μια τρο­πο­λο­γία που επρό­κει­το να κα­τα­τε­θεί προς ψή­φι­ση υπο­γε­γραμ­μέ­νη από συ­νέ­δρους του ΚΟΚ­ΚΙ­ΝΟΥ ΔΙ­ΚΤΥΟΥ και της ΑΝΑΣΑ δεν κα­τα­τέ­θη­κε τε­λι­κά λόγω υπα­να­χώ­ρη­σης της ΑΝΑΣΑ.

ΟΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ

Χα­ρα­κτη­ρί­σα­με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ένα από τα ση­μα­ντι­κά «κλει­διά» της τα­ξι­κής πάλης. Χα­ρα­κτη­ρί­σα­με ήδη την πάλη στο εσω­τε­ρι­κό του για τον πο­λι­τι­κό του προ­σα­να­το­λι­σμό, τε­ρά­στιας ση­μα­σί­ας για το κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά συ­νο­λι­κά. Και δια­τυ­πώ­σα­με την εκτί­μη­ση ότι η μάχη αυτή πα­ρα­μέ­νει ανοι­χτή.
Ποια είναι η ση­μα­σία αυτής της μάχης; Αν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα κερ­δη­θεί στην προ­ο­πτι­κή ενός σχε­δί­ου ρήξης, ώστε η «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» να πυ­ρο­δο­τή­σει μια «ανοι­χτή» δια­δι­κα­σία αμ­φι­σβή­τη­σης του συ­στή­μα­τος. Ή αν, αντί­θε­τα, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα «κα­τα­να­λω­θεί» από το σύ­στη­μα στην προ­σπά­θειά του να ξε­πε­ρά­σει την κρίση του. Αν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα είναι πο­λι­τι­κός ηγε­μό­νας, με την γκραμ­σια­νή έν­νοια, για λο­γα­ρια­σμό της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των ή θα σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποι­η­θεί, πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά.
Αυτή η μάχη δεν αφορά μόνο την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα και ευ­ρύ­τε­ρα το αρι­στε­ρό δυ­να­μι­κό μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά όλη την Αρι­στε­ρά.
ΔΕΥΤΕΡΑ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ
Πηγή