ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΘΕΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΑΠΟ ΤΟΝ κ. ΧΑΓΚΕΝ-ΦΛΑΪΣΕΡ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ/ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Του Αλέξανδρου Κουτσομητόπουλου  
"… η Ελλάδα, από τότε ( τον Β΄Π.Π. και την Γερμανική κατοχή ) , ποτέ δεν συνήλθε… "
Η μόνη ουσιαστική αλήθεια που ειπώθηκε από τον κ. Φλάϊσερ  στην τελευταία εμφανιζόμενη σαν ¨φιλελληνική ¨ παρέμβαση του ( βλέπε http://www.tovima.gr/society/article/?aid=475511#.UFnLilpl0OI.facebook ) .
Όλα τ΄άλλα είναι φληναφήματα της πολύ συντεταγμένης ¨Επιχείρησης Ελληνό-Γερμανικής Φιλίας ¨ μέσω ξεπεράσματος των "προκαταλήψεων¨ και της προσεκτικής αναθεώρησης της ιστορίας ¨ , εκτός των άλλων και από τους κ.κ. Χάγκεν-Φλάϊσερ και Χάϊντς Ρίχτερ . Οι οποίοι αποτελούν τα ¨ιερά τέρατα¨ του ας πούμε ¨αριστερού¨ καθηγητικού κατεστημένου στην Ελλάδα και των ¨αριστερών¨ εντύπων.
Μια από τις προσπάθειες αναθεώρησης από τον κ. Χάγκεν- Φλάϊσερ των ¨ελληνικών αντιστασιακών στερεοτύπων ¨ ήταν και η αναθεώρηση της έκτασης του τεράστιου εγκλήματος του λιμού της Αθήνας και άλλων αστικών περιοχών από τις δυνάμεις κατοχής με απόφαση του Γ΄ Ράιχ .
α) με τον υπερτονισμό του αγγλικού αποκλεισμού των λιμανιών και των θαλάσσιων οδών της Ελλάδας ( γεγονός που αποτελούσε και βασικό στοιχείο της ναζιστικής προπαγάνδας στην κατοχή  ) άρα μια πολιτική γενοκτονίας των Ελλήνων δεν υπήρξε … και
Β ) με την Γερμανικού τύπου φιλισταϊκή  ¨επιστημονική έρευνα ¨ στους καταλόγους των Ληξιαρχείων της Ελλάδας , όπου για τον χειμώνα του 1941 /1942 δεν καταγράφηκαν ¨300.000¨ πτώματα όπως ισχυρίζεται η ¨ελληνική προπαγάνδα¨ , αλλά ας πούμε 99000 και 1/2 …

Μια πρώτη σχετικά αντικειμενική ενημέρωση για την Γενοκτονία του Λιμού της Αθήνας και γενικότερα της Πείνας και του υποσιτισμού σε όλη την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής , τις αιτίες και τις συνέπειες του εδώ : "http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1&oldid=3201139 

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι όταν γύρισε και παρουσίασε ο πρόεδρος του Φεστιβάλ Δράμας κ. Αντώνης Παπαδόπουλος το Ντοκιμαντέρ ¨ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ – Ο ΛΙΜΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 1941- 1942 ¨ αποκαλύπτοντας με στοιχεία από Γερμανό-Ιταλικά ιστορικά αρχεία την στόχευση της Γενοκτονίας η ¨προοδευτική- αριστερή¨ καθηγήτρια και πρόεδρος της "ΠΟΣΔΕΠ" , κα Ευγ. Μπουρνόβα , έγραψε ¨ανοιχτή επιστολή οργής¨ στην "Καθημερινή" ( 12-05-10 ) κατά του … ¨Αντί- Ευρωπαϊσμού¨ ( ! ) του σκηνοθέτη. επειδή μίλαγε για την πολιτική βούληση των κατακτητών να εξοντώσουν τον Ελληνισμό !! , γεγονός που για την "κυρία καθηγήτρια" δεν επιβεβαιώνεται από τα ¨ιστορικά στοιχεία¨ και από τους ¨επιστήμονες της κατηγορίας Χάγκεν- Φλάϊσερ – Μπουρνόβα… ¨ . Η κυρία αυτή είχε δηλώσει στην ¨πρεμιέρα¨ του ιστορικού ντοκιμαντέρ θαυμάστρια της αναθεώρησης των στοιχείων και του ¨νέου αριθμού¨ των θυμάτων του λιμού που είχε κάνει ο κ. Χάγκεν-Φλάϊσερ …
Και το περίεργο είναι πως το Ντοκιμαντέρ του κ. Παπαδόπουλου ( τ΄οποίο προφανώς η ΕΡΤ μετά  τις καταγγελίες του γνωστού  ¨Αναθεωρητικού Poul ¨ το πρόβαλε μόνο στην  χαμηλής θεαματικότητας ψηφιακή πλατφόρμα ¨Prisma ¨ την 28^η Οκτωβρίου 2010 , παρά το γεγονός ότι το είχε χρηματοδοτήσει και είναι ίσως ένα από τα πιο πρόσφατα έργα για την περίοδο , για πρώτη φορά μοίραζε τις ευθύνες για την πολιτική γενοκτονίας στην Ελλάδα και στους Ιταλούς ( όχι μόνο στην Γερμανία ) . Κατέδειξε το πώς οι Ιταλοί για εκδικητικούς λόγους εξόντωσαν με την πείνα , σ΄ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης στην Θεσσαλία , μια ολόκληρη ελληνική μεραρχία που τους είχε πολεμήσει με επιτυχία στα Αλβανικό Μέτωπο , όπως επίσης κατέγραψε ίσως το μοναδικό χωριό προχώρησαν -οι Ιταλικές – δυνάμεις κατοχής  στο Ολοκαύτωμα του κατοχής για  ¨αντίποινα¨ ( η πλειοψηφία της κοινής γνώμης γνωρίζει μόνο τα εκατοντάδες και συνοικίες των πόλεων που κατέκαψαν οι Γερμανικές / Ναζιστικές δυνάμεις κατοχής, τα εγκλήματα πολέμου των Ιταλών και των Βουλγάρων δεν μνημονεύονται  ), την περίπτωση του μαρτυρικού χωριού ΔΟΜΕΝΙΚΟ . 

ΣΤΗΝ ΚΥΜΗ ΕΥΒΟΙΑΣ ΕΓΕΝΝΗΘΗ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Η Κύμη, δεν ήταν μια παρηκμασμένη πόλη όπως είναι σήμερα. Είχε μεγάλο πληθυσμό εργοστάσια, ορυχεία και η εργατική τάξη ήταν ισχυρή. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν είναι τυχαίο που γεννήθηκε η μεγαλύτερη κομμουνιστική προσωπικότητα της χώρας μας...

Το λεξικό του Αλεξάτου  http://www.scribd.com/doc/66448065/Ιστορικό-Λεξικό-του-Ελληνικού-Εργατικού-Κινήματος-του-Γιώργου-Ν-Αλεξάτου-Πολιτικό-Καφενείο

αναφέρει....

Λιγδόπουλος Δημοσθένης.

Μεταξύ των ηγετικών στελεχών του ΣΕΚΕ, στην πρώτη περίοδο της συγκρότησής του. Γεννήθηκε στην Κύμη της Εύβοιας το 1898. Ως φοιτητής το 1917, συμμετείχε στην ίδρυση της Σοσιαλιστικής Οργάνωσης Νεολαίας της Αθήνας, ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας "Εργατικός Αγών" και πήρε μέρος στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ, ως εκπρόσωπος της. Έγινε μέλος της ΚΕ του κόμματος και παρέμεινε διευθυντής του "Εργατικού Αγώνα", που έγινε κομματικό δημοσιογραφικό όργανο. Τοποθετημένος στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος, υποστήριξε την ένταξη στην Κομμουνιστική Διεθνή. Το 1919 αποχώρησε για λίγους μήνες απ' το κόμμα, αλλά επανήλθε και το 1920, ως μέλος της ΚΕ, το αντιπροσώπευσε στο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, στη Μόσχα. Κατά την επιστροφή του δολοφονήθηκε μαζί με τον Ωρίωνα Αλεξάκη στη Μαύρη Θάλασσα, μάλλον από πειρατές, χωρίς να αποκλείεται και η πολιτική δολοφονία.

Η εξομολόγηση ενός Χρυσαυγίτη: «Υπήρξα πιόνι ενός αστείου φυρερίσκου»

Ο Χάρης Κουσουμβρής υπήρξε στο παρελθόν ένα από τα ηγετικά στελέχη και ταμίας της Χρυσής Αυγής. Μέλος για 12 χρόνια, από το 1990, ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του «στρατιώτη» της οργάνωσης παρά την υψηλή του θέση στην ιεραρχία. Το όνομά του εμφανίζεται σε υποθέσεις, όπως αυτή του Περίανδρου, αλλά και σε άλλες δολοφονικές επιθέσεις και δράσεις της Χρυσής Αυγής. Μετά από 12 χρόνια ο Χάρης Κουσουμβρής αποχωρεί από τη Χρυσή Αυγή και το 2004 γράφει το βιβλίο με τίτλο «Γκρεμίζοντας το μύθο της Χρυσής Αυγής» αποκαλύπτοντας στοιχεία για τις δράσεις της ναζιστικής οργάνωσης, και παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως μεταμελημένο.

Ο παρακρατικός ρόλος της Χρυσής Αυγής, οι δολοφονικές επιθέσεις, η συνεργασία με τις αρχές, οι σχέσεις της Χρυσής Αυγής με το σύστημα και τις μυστικές υπηρεσίες, αλλά και τα αλληλοκαρφώματα και η σκοτεινή χρηματοδότηση της οργάνωσης, στην οποία εμπλέκει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, και οι εθελοντές Χρυσαυγίτες στον πόλεμο της Σερβίας, είναι ορισμένα από αυτά που αποκαλύπτονται μέσα από το βιβλίο, αποσπάσματα του οποίου δημοσιεύει το tvxs.gr.  Πολλά από αυτά είναι λίγο έως πολύ γνωστά σε αρκετούς, ωστόσο σε αυτήν την περίπτωση τα αποκαλύπτει  ένα «πρωτοπαλίκαρο» του Μιχαλολιάκου. Στο τέλος έρχεται  η εξομολόγηση ενός Χρυσαυγίτη που για χρόνια υπήρξε «φανατικός οπαδός ενός αστείου φυρερίσκου». 

Στο βιβλίο «Γκρεμίζοντας το μύθο της Χρυσής Αυγής» ο Χάρης Κουσουμβρής αναφερόμενος στη χρηματοδότηση της οργάνωσης, εμπλέκει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Στις ευρωεκλογές του 1999, που η Χρυσή Αυγή συνεργάστηκε με την Πρώτη Γραμμή του Πλεύρη, γράφει πως ο Νίκος Μιχαλολιάκος για τη χρηματοδότηση «εμμέσως μας έδωσε να  καταλάβουμε πως αρπαχτές γινόντουσαν απ’ όλους τους κομματικούς χώρους καταπώς συνέφερε τα δύο μεγάλα κόμματα, δηλαδή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ».

«Σύμφωνα με τα όσα μας έλεγε ο ίδιος, μια τέτοια χρηματοδότηση θα εξυπηρετούσε την ιερότητα του αγώνα μας. Τελικά αναλωνόμασταν σε μια μεγάλη στημένη βρωμιά», αναφέρει και προσθέτει:

«Ήμουν μάρτυρας, όχι μόνο εγώ αλλά και πολύ άλλοι, όταν ο ίδιος ο αρχηγός μας (Μιχαλολιάκος) είχε στείλει να συνοδεύσουμε σε εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ Βύρωνος τον Κ. Πλεύρη, όπου τον είχε καλεσμένο ο βουλευτής της ΝΔ, Χάρης Τομπούλογλου».

Σημειώνεται πως ο Χάρης Κουσουμβρής σε παλαιότερη συνέντευξή του στον Ταχυδρόμο όταν ρωτήθηκε «πως συντηρείται οικονομικά η οργάνωση» απάντησε: «Ως ταμίας της ΄΄Χρυσής Αυγής΄΄, είχα τη δυνατότητα να γνωρίζω ότι στο ταμείο δεν είχαμε ποτέ περισσότερα από 300-400 ευρώ. Με τα χρήματα αυτά δεν συντηρείται μια οργάνωση».

«Τότε ποιος την ενίσχυε;» συνέχισε ο δημοσιογράφος. «Το ποιος δεν το ξέρω με σιγουριά. Ξέρω όμως ότι το προεκλογικό μας υλικό για τις ευρωεκλογές είχε έρθει με δελτίο αποστολής από τα γραφεία μεγάλου κόμματος. Στη ΄΄Χρυσή Αυγή΄΄ μας εκμεταλλεύτηκαν. Υπάρχουμε για να εξυπηρετούμε σκοπιμότητες».

Οι εικόνες συνεργασίας μελών της Χρυσής Αυγής με τις αστυνομικές δυνάμεις είναι αρκετά γνώριμες. Ο Χάρης Κουσουμβρής στο βιβλίο του επισημαίνει ότι αυτό γινόταν κατ’ εντολή του «αρχηγού». (Σημειώνεται ότι ο Χάρης Κουσουμβρής τις περισσότερες φορές αναφέρεται στον Νίκο Μιχαλολιάκο με τον όρο «αρχηγός»).

Μία από τις φορές όπου αστυνομία και μέλη της Χρυσής Αυγής συνεργάστηκαν ήταν το 1995 κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στο πλαίσιο της επετείου της 17ης Νοέμβρη όπου σημειώθηκαν εκτεταμένα επεισόδια. Μέλη της Χρυσής Αυγής συνέδραμαν τα ΜΑΤ ώστε να διαλυθεί η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Αυτό το περιστατικό εξιστορεί και ο Χάρης Κουσουμβρής.

Ειδικότερα αναφέρει ότι τους δόθηκε εντολή από την «ηγεσία» να πάνε «μεμονωμένα» ως «αγανακτισμένοι πολίτες» να ενισχύσουν την προσπάθεια της αστυνομίας. Υπενθυμίζεται ότι το 1995 οι αστυνομικές δυνάμεις είχαν εισβάλει μέσα στο Πολυτεχνείο σπάζοντας το άσυλο, ενώ υπήρξαν και πολλές περιπτώσεις άγριου ξυλοδαρμού διαδηλωτών.

Κρέας

Είμαι το κορίτσι της καντίνας. Φοράω ποδιά, γάντια, κι έχω πιασμένα πίσω τα μαλλιά από φόβο μην πέσει στο φαΐ καμία τρίχα. Δουλεύω πάντα νυχτερινή βάρδια, εννιά με πέντε. Δεν είμαι κορίτσι ακριβώς, γυναίκα είμαι, αλλά στις καντίνες των δρόμων οι άνθρωποι που εργάζονται πίσω από τον πάγκο δεν έχουν ηλικία. Οι πελάτες μου με προτιμούν γιατί είμαι γρήγορη, βολική και χαμογελαστή. Με σάλτσα το χοτ ντογκ; Με σάλτσα. Με μουστάρδα καλύτερα; Με μουστάρδα. Ξέχασα το κρεμμύδι, πειράζει να βάλουμε λίγο; Δεν πειράζει. Όλα τα κάνω για να ευχαριστηθεί ο πελάτης μου. Για κείνον ξενυχτάω κάθε βράδυ στην πλατεία. Καμιά φορά μου την πέφτουν τα τζάνκια της γειτονιάς και με εκλιπαρούν για τίποτε μπύρες, ένα σουβλάκι ή κάνα πιτόγυρο. Όταν δεν είναι κάπου κοντά το αφεντικό τους δίνω. Με τζατζίκι; Με τζατζίκι. Με πατάτες; Μπόλικες.  Γιατί δηλαδή ένα πρεζόνι να μην τρώει το πιτόγυρό του όπως γουστάρει; Είμαι το κορίτσι της καντίνας και πουλάω βρώμικο. Αμφιβάλλω αν έχουν κοιτάξει ποτέ οι πελάτες μου το πρόσωπό μου, αν ξέρουν τι χρώμα έχουν τα μάτια μου, αν φοράω κραγιόν στα χείλη. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το κρέας που θα τους γεμίσει την κοιλιά, και στην καντίνα με τα χοτ ντογκ και τα σουβλάκια υπάρχει πάντα άφθονο. Τις προάλλες με πλησίασε ένας τύπος και αφού τον τάισα λουκάνικα με σάλτσα και κάμποσα χοιρινά καλαμάκια, άρχισε να μου μιλάει και να με φλερτάρει ανοιχτά. Τον άφηνα να λέει και άπλωνα τη λαδόκολλα στο χέρι, έστρωνα πάνω την πίτα, την έραινα με ντονέρ, μαϊντανό, ντομάτα και κρεμμύδια, την περιέλουζα με σάλτσα και την τύλιγα χωνάκι ζηλευτό. Η δουλειά στην καντίνα θέλει μεράκι, και ας μην το ξέρουν αυτό πολλοί. Έλεγε έλεγε λοιπόν, μέχρι που κατά το κλείσιμο σκέφτηκα “ως πότε θα λες όχι; ως πότε θα γυρνάς μόνη σου σπίτι και θα κοιμάσαι μέσα στη λαδίλα και την τσίκνα;”. Μου φάνηκε όμορφος, δεν ήθελα και πολλά πολλά, τον πήρα. Η αλήθεια είναι πως αυτό το έκανα για πρώτη μου φορά. Μέχρι τότε όσους με φλέρταραν τους άφηνα με τη χαρά και την έσχατη στιγμή κατέβαζα ρολά και γύριζα σπίτι. Τα κορίτσια της καντίνας αλλού μπορεί να είναι άνθρωποι, πίσω από τον πάγκο όμως είναι απλώς εργάτριες και το ξέρουν. Καταπιάνονται με το κρέας και χορταίνουν την πείνα των ανγώστων που μέσα στη νύχτα δεν έχουν να πάνε κάπου αλλού. Ο τύπος ήρθε σπίτι μου, έκανα ένα μπάνιο και πέσαμε αμέσως στο κρεβάτι. Ποτέ και σε κανέναν άλλον δεν είχα μέχρι τότε εκτεθεί σε τέτοιο βαθμό, και του το είπα. Υπέθεσα πως κάτι θα του έλεγε αυτό, όπως κάτι έλεγε και σε μένα. Έπεσε πάνω μου και άρχισε να με πηδάει γρήγορα, βίαια, όπως ήθελε, λες κι εγώ έλειπα από την πράξη. “Πονάω έτσι”, του έλεγα μα εκείνος τη δουλειά του. Αναρωτήθηκα τι στο διάολο με έπιασε και νόμισα πως πίσω από το παράθυρο της καντίνας κάποιος θα με έβλεπε σαν άνθρωπο. Και γιατί είχα αλλάξει τακτική και είχα δει κι εγώ έναν θαμώνα κάπως διαφορετικά. Στο τέλος αποφάσισα πως όσο και να με πόναγε εγώ θα έπαυα να πονάω. Και πως όσο είχα εκτεθεί μπροστά σε αυτό τον άγνωστο, ποτέ ξανά και σε κανέναν. Ούτε μέσα μου θα άφηνα ποτέ να ξανασυμβεί τέτοια στραβή. Όσα κι αν λένε, οι πελάτες μιας καντίνας είναι απλώς πελάτες που πεινάνε, θέλουν να φάνε και μετά να πάνε σπίτι τους. Τον άνθρωπο που κρύβεται από πίσω τον βλέπουν μόνο σαν το μέσον για να γεμίσουν την πεινασμένη τους κοιλιά. Άντε για να ρίξουν και κάναν εύκολο πούτσο αν τους κάτσει, μετά το ντονέρ. Κρέας. Για τον τύπο δεν ήμουν άνθρωπος. Ήμουν ένα κομμάτι της καντίνας όπου περνούσε τα βράδια του, όταν στο σπίτι δεν υπήρχε καλύτερο φαΐ. Ένα κομμάτι κρέας που έσταζε ζουμιά και του’ φερνε λιγούρα. Τον άφησα να με πηδάει και ενώ πονούσα, δεν πονούσα. Μη σου πω ότι το χαιρόμουν κιόλας.  Με μια λυσσασμένη χαρά, επώδυνη μα και σκληρή, βαρβάτη σα χορτασμένη καύλα. “Έτσι. Έτσι γαμάνε το κρέας”, μουρμούριζα,”αυτό μόνο του αξίζει”, και χαμογελούσα κλαίγοντας. Κι έτσι, σκοτώνοντας τον εαυτό μου έπαιρνα πίσω το αίμα μου, έπαιρνα εκδίκηση κανονική. Από τη νύχτα, την καντίνα, το ντονέρ, το λεπίδι που ξύριζα τα κρέατα, από τα λιγδωμένα χέρια μου, τους σιχαμερούς πελάτες μου, την πρώτη και τελευταία μου φορά, τον ηλίθιο εαυτό μου.

                                                            Η  αναρτηση  απο  εδω