Άδειασμα

Αδειάζει η παλιά μου γειτονιά κι εγώ, φευγάτη από καιρό, τα μαθαίνω από σπόντα. Μακριά από τον τόπο και τους ανθρώπους μου, μακριά κι από τις λύπες και τις χαρές τους. Χτες έφυγε η κυρά Λένη η καντηλανάφτισσα, σήμερα ο Σταμάτης ο μανάβης, αύριο δεν θέλω να ξέρω τα μαντάτα.
Θυμάμαι τη φωνή της. Μελωδική και ευγενική, φωνή σεμνής γυναίκας. Παλιά έπιανε κότσο τα μαλλιά, τώρα στα γεράματα είχε ένα χτένισμα αχαρακτήριστο, γκρι, ολόδικό της. Κοντούλα, 1.60 άνθρωπος, πάντοτε ντυμένη στα μαύρα, περνούσε από το κατώφλι μας και πήγαινε στην εκκλησία. Έστεκε μπροστά στα μανουάλια της Παναγίας της Γιάτρισσας και φύσαγε ευγενικά τις φλόγες. Αναρωτιώμουν όταν ήμουν μικρή. Πώς μπορεί και πιάνει το φυτίλι που καίει ακόμα, και ας έχει σβήσει η φωτιά; Δεν τσουρουφλίζονται τα δάχτυλά της; Και προσπαθούσα, θυμάμαι, να δω τα χέρια της από το στασίδι που μας κάθιζαν στον εκκλησιασμό, να καταλάβω αν καιγόταν. Ποτέ δεν είδα τα επίμαχα σημεία που έψαχνα. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως άλλες είναι οι φωτιές που καίνε τους ανθρώπους, πιο δυνατές και πιο άσχημες από τη φλόγα ενός κεριού στο μανουάλι μιας εκκλησίας.
Θυμάμαι το Σταμάτη στο μανάβικο, με την κοιλάρα του να εξέχει και τα μαύρα του μαλλιά να παίζουν ντρίλιες στον αέρα. Γεροδεμένος, στιβαρός, δουλευταράς και οικογενειάρχης. Ένα τσούρμο παιδιά μεγάλωσε στο μανάβικο -σαν τώρα θυμάμαι το παρκάκι του μικρότερου που έπαιζε με πιπεριές και κολοκύθια αντί για κουδουνίστρες και κουκλόπανα. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν τα Χριστούγεννα. “Γλυκοπατάτες έχετε;”, τον είχα ρωτήσει και μου είχε δείξει μπροστά στα πόδια μου ένα σακί γεμάτο. Κι αυτό ήταν όλο. Τίποτα μετά.
Μαθαίνω τα θανατικά του τόπου μου όπως μαθαίνω και τους γάμους, τα γεννητούρια, τα “σε ποιον μοιάζει το μωρό και τι όμορφο που είναι”. Σκαλώνει ο νους μου σε στιγμές, θυμάμαι λόγια και εικόνες. Σκέφτομαι τους ανθρώπους σαν κομματάκια από το παζλ του τόπου μου, της ίδιας της ζωής μου, και τώρα που τα βλέπω να λείπουν ξαφνικά νιώθω παράξενα.
Πάντα η ίδια άσκοπη, κακούργα σκέψη μου ταλανίζει το μυαλό σε τέτοιες περιπτώσεις: ποια ήταν η τελευταία φορά που είδα ζωντανό αυτό τον άνθρωπο που σήμερα με πληροφόρησαν πως είναι πεθαμένος.
Ποιο ήταν το έσχατο ίχνος.


Απο το Θεωρημα